วันอาทิตย์ที่ 15 มกราคม 2017
สัปดาห์ที่ 2 เทศกาลธรรมดา
บทอ่านจากพระวรสารตามคำบอกเล่าของนักบุญยอห์น
ยน 1:29-34
    วันรุ่งขึ้น ยอห์นเห็นพระเยซูเจ้าเสด็จมาหาตน จึงกล่าวว่า “นี่คือลูกแกะของพระเจ้า ผู้ทรงลบล้างบาปของโลก ผู้นี้คือผู้ที่ข้าพเจ้าเคยพูดถึงว่า “บุรุษผู้หนึ่งมาภายหลังข้าพเจ้า แต่นำหน้าข้าพเจ้า เพราะอยู่มาก่อนข้าพเจ้า” ข้าพเจ้าไม่รู้จักพระองค์ แต่ข้าพเจ้าถูกส่งมาให้ทำพิธีล้าง เพื่อทำให้พระองค์เป็นที่รู้จักแก่อิสราเอล

ยอห์นยังยืนยันอีกว่า “ข้าพเจ้าเห็นพระจิตเจ้าเสด็จลงมาจากสวรรค์เหมือนนกพิราบ และทรงอยู่เหนือพระองค์ ข้าพเจ้าไม่รู้จักพระองค์ แต่ผู้ที่ทรงส่งข้าพเจ้ามาใช้น้ำทำพิธีล้าง ตรัสกับข้าพเจ้าว่า “เจ้าเห็นพระจิตเจ้าเสด็จลงมาประทับอยู่เหนือผู้ใด ผู้นั้นคือผู้ที่ทำพิธีล้างเดชะพระจิตเจ้า” ข้าพเจ้าเห็นและเป็นพยานยืนยันว่าท่านผู้นี้เป็นพระบุตรของพระเจ้า”

​(พระวาจาของพระเจ้า)

-------

​“ความหวัง” เป็นคุณธรรมหนึ่งของชาวคริสต์ เพราะว่า เมื่อเราพิจารณา “ความหวัง” ดังเป็น “การชี้เป้าหมาย”
​เมื่อหลายปีก่อน “ไปเหยียบดวงจันทร์” เป็นเรื่องที่ยากสำหรับคนชาวโลก
​“นีล อาร์สตองค์”
“That's one small step for [a] man, one giant leap for mankind.
นี่เป็นก้าวเล็ก ๆ ของชายคนนึง แต่เป็นก้าวกระโดดครั้งยิ่งใหญ่ของมนุษยชาติ”
ความหวัง เป็น การก้าวออกจากพื้นที่ส่วนตัว ไปทำให้เป็นเรื่องจริง
เพราะเรื่องความหวัง ในความเชื่อของเราคริสตชน เป้าหมายของเราคือ “พระอาณาจักรของพระเจ้า”
การที่เรามีเป้าหมายที่พระอาณาจักรพระเจ้า เราต้องลบภาพ
ปราสาทเจ้าหญิง แบบ วอสต์ ดิสนี่ย์ Walt Disney
หรือ ดินแดน ยูโทเปีย (Utopia) ของ เซอร์ โทมัส มอร์
น่าสังเกตว่า คำว่า ยูโทเปีย ในภาษาอังกฤษ ออกเสียงเหมือนกันทุกประการกับ Eutopia (กรีก: Εὐτοπία) มีความหมายว่า "สถานที่ดี" ดินแดนที่น่าชื่นชมยินดี)
ดังนั้น “ความหวัง ที่เป็นจริงได้”
จึงเป็น เรื่องที่น่าชื่นชมได้
เรื่องค่อยๆ คลี่คลายเป็นจริงได้
เรื่องที่ค่อยๆ เปิดเผย ด้วยเงื่อนเรื่องเวลา ด้วยศักยภาพของบุคคล เรื่องที่ค่อยๆ พบ ได้เจอ
ดังนั้น การฝันเฟื่องเรื่องลมๆ แล้งๆ ก็ไม่อาจตอบคำถามเรื่องความหวัง
การพยากรณ์ คาคเดา เอาสถิติมาชี้วัด ก็ไม่อาจตอบเรื่องความหวังได้
การมองไปไกล วางไปในอนาคต คาดหวังให้บุคคล ผู้คนตอบโจทย์ เป็นภาระผู้มีอำนาจ เป็นภาระกิจของผู้เกี่ยวข้อง ก็ไม่ใช่ “ความหวัง”
แต่ความหวัง “เริ่มต้น” จากตัวเราเอง ต้องออกจากพื้นที่ส่วนตัว ที่หมายความว่า “เราเลิกสนใจ พัวพัน หันมองแต่ตัวเอง”
ถ้าความหวังของเราเกี่ยวกับพระเจ้า “ต้องตอบโจทย์ความต้องการของตัวเอง ต้องตอบสนองความขัดสน ขาดวิ่นของเรา ไม่ใช่ “เรื่องของความหวัง แต่เป็น ”ข้อเรียกร้อง”
ความเชื่อเรื่องความหวัง ต้องเป็นการเดินทางในชีวิตไปสู่เป้าหมาย
“พบก้าวเล็กๆ ที่เป็นก้าวกระโดดที่ยิ่งใหญ่”
การค้นพบ “ก้าวเล็กๆ”
ต้องก้าวต่อเนื่อง ดังสโกนแกนสุรายี่ห้อหนึ่ง
“Keep Walking” ไม่ต้องต่อด้วยว่า Johny Walker (บักจอหน์ย่าง)
ก้าวต่อเนื่อง คือ การดำเนินสู่ความหวัง
(วันหนึ่ง เมื่อได้รับเลือกเป็นพระสันตะปาปาใหม่ๆ พระสันตะปาปาฟรังซิส ได้ออกมาที่หน้าห้องบรรทม พบทหารสวิส ยืนยามรักษาการณ์ เกือบทั้งคืน ก็เลยทักทายและเลื่อนเก้าอี้มาให้นั่งคุยกัน แต่ทหารพยายามปฎิเสธ เพราะตามระเบียบต้องยืนรักษาการณ์เท่านั้น พระสันตะปาปาจึงบอกว่า “นี่พ่อบอกว่าให้นั่งคุยกับพ่อ” “เธอจะไม่เชื่อฟังคำสั่งของพระสันตะปาปาหรือ”
เรื่องราวแบบนี้ ที่มี “บุคคล” คนหนึ่ง เดินออกจากพื้นที่ส่วนตัว สามารถ
“เปลี่ยนแปลง”
“เป็นพยาน”
“ยืนอยู่ฝ่ายความจริง”  ได้มากกว่าเดิม เติมความหวังได้มากกว่า วาดภาพ สร้างปราสาทไว้ในอากาศ ที่เราอาจเข้าใจผิดว่า “นี่คือความหวัง”
พระวาจาของประกาศกอิสยาห์ ได้พูดถึง ความหวังที่ชาวอิสราเอลรอคอยมาตลอดชีวิต เมื่อได้ พบเจอ ทำไม? จึงไม่ไตร่ตรอง มองพิจารณาว่า  “องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสกับข้าพเจ้าว่า “อิสราเอลเอ๋ย ท่านเป็นผู้รับใช้ของเรา เราจะแสดงสิริรุ่งโรจน์ของเราโดยทางท่าน”
และในจดหมายนักบุญเปาโลถึงชาวโครินทร์ ฉบับที่หนึ่ง ได้บอกว่า “ถึงผู้ที่ได้รับความศักดิ์สิทธิ์ในพระคริสตเยซู คือได้รับเรียกให้เป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์พร้อมกับทุกคนในทุกสถานที่ ทุกคนซึ่งเรียกหาพระนามของพระเยซูคริสต์ องค์พระผู้เป็นเจ้าทั้งของเขาและของเราด้วย”
ความหวังจึงเป็นเรื่องของการ
“ก้าวไปในชีวิต” ไม่ใช่ “หยุดนิ่งนั่งรอ”
ก้าวไปในชีวิต คือ เดินออกไปพบปะกับเรื่องราว ผู้คน แล้วลงแรง ทำจริง สร้างอนาคต อยู่กับปัจจุบัน สัมพันธ์เกี่ยวข้องกับพี่น้อง ลดราวาศอกกับคนที่ด้อยศักยภาพ ปรับเปลี่ยนยกระดับกับเพื่อนพ้องพี่น้องกระตุ้นเร่งเร้า มองเป็นผู้ยากไร้เป็นหนทางเพิ่มพูนความเชื่อ ดำเนินชีวิตเพื่อประกาศข่าวดี ไม่ใช่เพื่อช่วงชิงพื้นที่นั่งข้างขวาหรือข้างซ้ายในพระอาณาจักรของพระ
การดำเนินชีวิตตาม “ความหวัง” จึงเป็น การ “ทำให้พระอาณาจักรจงมาถึง ในแผ่นดินเหมือนในสวรรค์” ที่ “เป็นจริงเป็นจัง”ได้ในบทข้าแต่พระบิดา
สอดคล้องกับบทบาทของ “บุตรแห่งความหวัง” ในองค์พระเยซูคริสตเจ้าที่ นักบุญยอห์น บัปติสต์ ได้เห็น “บทบาทชีวิต การดำเนินชีวิตตามความเชื่อความหวัง ที่สรุปว่า “ข้าพเจ้าเห็นและเป็นพยานยืนยันว่าท่านผู้นี้เป็นพระบุตรของพระเจ้า”
การเป็นบุตรพระเจ้า ก็คือ บุคคลแห่งความหวัง ที่ไม่ได้ดำเนินชีวิต เพื่อเก็บเกี่ยวความต้องการของตัวเอง ตอบสนองแต่ความสำเร็จเสร็จสมบูรณ์ของตัวเอง แต่เป็นบุคคลที่ดำเนินเพื่อผู้อื่น แม้จะเป็นก้าวเล็ก แต่ก็เป็นก้าวที่สำคัญเพื่อดำเนินตามหวังในองค์พระเจ้า
ขอพระเจ้าองค์ความหวัง เสริมสร้างพละกำลังแห่งการก้าวเดิน เพื่อเป็นบุคคลแห่งพระอาณาจักรของพระเจ้า