วันเสาร์ที่ 25 กุมภาพันธ์  2017
สัปดาห์ที่ 7 เทศกาลธรรมดา
บสร 17:1-15 / มก 10 13-16
   ในสมัยพระเยซูเจ้าสังคมไม่ถือว่า เด็กนั้นเป็นบุคคลหรือมีความสำคัญแต่อย่างใด และด้วยเหตุนี้เองทำไมสานุศิษย์ของพระองค์
จึงห้ามคนที่นำเด็กมาให้พระเยซูเจ้าแตะต้องและอวยพร แต่พระเยซูเจ้าได้ทรงเตือนสานุศิษย์ของพระองค์อีกครั้งหนึ่งว่า

พวกเขาอย่ามีจิตใจคับแคบในการขัดขวางมิให้ผู้อื่นมาพบพระองค์ (มก 9:34-40)
ถ้าพระเยซูเจ้าทรงยกย่องการแต่งงาน และไม่สนับสนุนการหย่าร้าง
เด็กๆจึงมีสิทธิที่จะได้รับการยอมรับในครอบครัวและในสังคม
ในสถานการณ์ปัจจุบันนี้เด็กๆ เหมือนเป็นผู้แทนของผู้ที่มีใจยากจนในจิตใจ พวกเขาขาดแคลนวัตถุ และมีสถานภาพที่ต่ำในสังคม
อย่างไรก็ตามพวกประชาชนยอมรับว่า เด็กๆต้องการการอวยพรจากพระเยซูเจ้าทางด้านจิตใจ ที่มีพระเป็นเจ้าทรงสัญญาไว้
พวกเขามอบความไว้วางใจในพระเยซูเจ้า(สดด 40:8) พระวรสารยังเตือนเราว่า พระราชัยของพระเป็นเจ้านั้นถูกมอบให้แก่คนซึ่งมีใจสุภาพ
ที่เป็นเหมือนพระพรพิเศษ เพราะฉะนั้นยังเตือนคนที่เรียกร้องสิทธิ ที่จะมีอำนาจในสังคมเหนือคนอื่น
 ความร่าเริง ความสุภาพ ความสมดุล และความรักต่อพระเป็นเจ้า คือ
คุณสมบัติซึ่งเป็นกุญแจสำคัญสำหรับเข้าสู่พระราชัยของพระเป็นเจ้า
เมื่อเราเติบโตขึ้นเราก็ได้สูญเสียความเรียบง่ายและความสุภาพ และกลับกลายเป็นคนที่ผิวเผินและเสแสร้งใน ความสัมพันธ์กับคนอื่นใช่หรือไม่?
มีอะไรเกิดขึ้นกับความไร้เดียงสาตอนแรกของเราบ้าง ?
บางทีผู้ใหญ่ที่เติบโตขึ้นเป็นคนดี เพราะเคยเป็นเด็กดีและรับผิดชอบใช่หรือไม่?
พระสันตะปาปาฟรังซิสได้ตรัสว่า
 “พวกเยาวชนที่รัก อย่าฝังความสามารถของพวกลูก และพระพรซึ่งพระเป็นเจ้าได้มอบให้แก่พวกลูก อย่ากลัวที่จะฝันในสิ่งที่ยิ่งใหญ่...
จงมั่นคงอยู่ในการเดินตามทางความเชื่อ เยาวชนที่รักจงว่ายน้ำทวนกระแส เพราะเป็นสิ่งดีสำหรับหัวใจ แต่มันต้องอาศัยความกล้าหาญ…
เพื่อที่จะทำให้ครอบครัวมีความสุข จึงต้องการความเสียสละจากพ่อแม่และเด็กๆ
สมาชิกแต่ละคนของครอบครัว ต้องทำตัวเป็นผู้รับใช้คนอื่นไม่ด้วยวิธีใดก็วิธีหนึ่ง”