วันเสาร์ที่ 17 มิถุนายน 2017
สัปดาห์ที่สิบ เทศกาลธรรมดา
มธ 5:33-37…
33“ท่านยังได้ยินคำกล่าวแก่คนโบราณว่า อย่าผิดคำสาบาน แต่จงทำตามที่ได้สาบานไว้ต่อองค์พระผู้เป็นเจ้า 34แต่เราบอกท่านทั้งหลายว่า อย่าสาบานเลย อย่าอ้างถึงสวรรค์ เพราะเป็นที่ประทับของพระเจ้า 35อย่าอ้างถึงแผ่นดิน เพราะเป็นที่รองพระบาทของพระองค์ อย่าอ้างถึงกรุงเยรูซาเล็ม เพราะเป็นนครหลวงของพระมหากษัตริย์ 36อย่าอ้างถึงศีรษะของท่าน เพราะท่านไม่อาจเปลี่ยนผมสักเส้นให้เป็นดำเป็นขาวได้ 37ท่านจงพูดเพียงว่า ‘ใช่’ หรือ ‘ไม่ใช่’ คำพูดที่มากไปกว่านั้นมาจากมารร้าย”
อรรถาธิบายและไตร่ตรอง
• พี่น้องที่รักพระวาจาของพระเจ้าสืบเนื่องจากวันก่อนๆ พระโอวาทบนภูเขา และพระเยซูเจ้ากำลังทรงสั่งสอนบรรดาศิษย์ เพื่อให้คำสอนของพระองค์ได้เป็นคำสอนใหม่ที่ดีกว่าการถือปฏิบัต ของบรรดาธรรมาจารย์และฟาริสี ชีวิตต้องมีมาตรฐานใหม่จากเดิม มาตรฐานใหม่ที่ดีกว่า...
o พ่อได้อ่านพระวาจาและพ่อเห็นประเด็นที่พระเยซูเจ้ากล่าวถึงบรรยากาศของการสาบาน ชาวยิวต้องการยืนยันความจริง ต้องการสาบาน และการสาบานในสิ่งที่พูดนั้น ก็ต้องอ้างพระวิหาร ต้องอ้างหลายสิ่งหลายอย่างที่ค้ำประกันคำสาบานของตน...
o แต่พระเยซูเจ้าสอนบรรดาศิษย์ว่า “อย่าสาบาน อย่าอ้างถึงโน่น นี่ นั่น” แต่ให้ยืนยัดคำพูด อะไรที่ใช่ก็ให้บอกว่าใช่ อะไรที่ไม่ใช่ก็บอกว่าไม่ใช่ นั่นหมายความว่า “ความจริง” พอแล้ว ยืนหยัดในความจริง ยืนยันความจริง อะไรใช่ก็ใช่ อะไรไม่ใช่ก็ไม่ใช่... เพราะศิษย์พระเยซูเจ้าจะต้องเป็นบุคคลแห่งความจริง
• พ่อชอบคำสอนของพระศาสนจักร โดยพระสันตะปาปากิตติคุณเบเนดิกต์ที่ทรงสอนเราเรื่อง “ความรักในความจริง” (Caritas in Veritate) พ่อได้ศึกษาเอกสารนี้ให้กับสภาพระสังฆราช และได้บรรยายหลายหน พ่อรับทราบความจริงว่า “ความรักต่อความจริง” เป็นสิ่งที่สำคัญในการหล่อหลอมชีวิตคริสตชนของเราเสมอ...
• เราคริสตชนต้องรักในความจริงๆ ต้องไม่หลงรักความเท็จหรือยอมให้ความเท็จเป็นความจริงไปโดยเด็ดขาด... ธรรมชาติของเราคนที่มีพระเจ้า มีความเชื่อ เราต้องรักในความจริงเสมอ
• ชาวยิวสมัยพระเยซูอาจชอบสัญญา ชอบสาบานเพื่อจะบอกว่าตนพูดความจริง แต่พระเยซูเจ้าสอนมาตรฐานใหม่ที่ไม่ต้องสาบาน แต่ต้องยืนหยัดและยืนยันความจริงเสมอ
• พี่น้องที่รัก พ่อคิดว่าสังคมไทยของเรา คนไทยของเรา บ่อยครั้ง เราหาความจริงไม่พบ เราล่าความจริงไม่เจอ...เพราะว่า ความจริงถูกละเมิดครอบงำไปอย่างน่าเสียดายจริงๆ ความโลภความอยากได้ ความละโมบ ทำให้ความจริงถูกมอบข้ามไปบ่อยจริงๆนะครับ บ่อยครั้งความจริงถูกซ่อนกลบจนพบไม่ได้ แต่มีเปลือกนอกแห่งความเท็จที่เห็นได้... นั่นคือปัญหาจริงๆสำหรับชีวิในสังคมของเราในปัจจุบัน
• สังคมไทยต้องการความจริงมากกว่าที่เคย เราต้องการการกล้ายอมรับความจริง เวลานี้เรากำลังถอยหลังและเขมรกับลาวกำลังก้าวเดินแซงเราในหลายเรื่องอย่างน่าใจหาย เพราะความบกพร่องอ่อนแอของการรักษาระเบียบแห่งความจริงที่เราต้องเคารพ... แต่เราพบว่าในความเป็นจริงของสังคมไทยของเราจับตรงไหนก็มีเรื่องไม่ตรงและผิดทั่วไปหมด
o เรื่องการจราจรเรืองเดียวก็แย่มากๆแล้ว เราก็ต้องยอมรับว่าคนไทยเราทำอะไรก็ตามใจ การขับรถฝ่าการจราจรก็เลยเป็นนิสัย การแย่งช่องทางวิ่งก็เป็นนิสัยถาวร คอขวดแบบยอยีราฟ คือจากสิบช่องทางเหลือช่องทางเดียวก็ทำกันได้ มาที่หลังจะไปก่อนแล้วจะทำไม... ฝ่าไฟสัญญาณกันเป็นว่าเล่น ยิ่งวันยิ่งไม่น่ารัก หรือน่าเกลียดมากๆแต่ก็ไมนำพา
o เรื่องการเมือง ช่วงนี้เงียบดีหน่อย ไม่มีการพากันไปสาบานสามวัดเจ็ดวัด เมื่อก่อนมีนักการเมืองนะ จะพูดอะไรก็ต้องสาบาน สาบาน สาบานวัดที่คิดว่าศักดิ์สิทธิ์ที่สุด... อะไรกัน คนพูดไม่น่าเชื่อถือขนาดนี้ต้องไปหาที่สาบาน แล้วจะมาเป็นผู้ปกครองเป็นนักการเมืองได้อย่างไร... ต่อไปถ้ามีเลือกตั้ง ให้พวกเราที่เลือกถ้าเราเลือกที่จะเลิก “เลิกรับเงิน เลิกขายเสียง และมีความคิดอ่านที่พอที่จะใช้สิทธิ์อย่างเป็นสิทธิ์ที่ถูกต้อง ไมใช่เพียงตามใจ แต่ตามมโนธรรมและความรู้ที่มีวุฒิภาวะ” พวกนักการเมืองช่างสาบานก็ไม่มีให้เห็นแล้ว (ไม่มีให้เห็นมานานใช้ได้แล้ว) พ่อไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เห็นการเมืองสะอาดในประเทศไทยไหม (นี่เขียนบทนี้เช้าวันหลังจากอายุพ่อครบห้าสิบสองปี เท่าที่รู้ความมา ไม่เคยเห็นการเมืองที่สะอาดเลยจริงๆ ใครว่าไม่จริง... พ่อยืนยัน ไม่สาบานนะ..แต่ ไม่มี)
• พ่อว่าวันนี้พอดีกว่า ฟ้าสว่างแล้ว
o พ่อเองก็พยายามรีบทำหน้าที่เขียนบทเทศน์และแบ่งปันประสบการณ์ นี่เป็นหน้าที่แห่งความรัก
o พ่อไม่ได้เป็นลูกจ้างใครนะครับ ไม่ได้รับเงินเดือนจากการเขียนบทเทศน์ แต่มีกำไรมหาศาลที่ทิ้งไม่ได้ เพราะกำไรคือพี่น้องที่รักทุกท่านได้สัมผัสพระเจ้าในพระวาจา แม้เพียงสักนิด ก็เกินคุ้มที่พ่อจะยอมเป็นทาสรับใช้พระวาจาของพระเจ้า
o ถ้าพ่อเป็นลูกจ้างเขียนอรรถาธิบายพระวาจาละก็ วันนี้และหลายวันก่อนหน้านี้พ่อคงลาหยุด ขอลากิจ ขอลาจากงาน ฯลฯ
o พ่อทำหน้าที่ เพราะพ่อไม่ได้เป็นลูกจ้างของพระเจ้า ไม่ต้องลาหยุด เพราะพ่อและพี่น้องที่รักทุกท่าน ทั้งผู้เทศน์และลูกๆผู้อ่านเป็นลูกของพระบิดาเจ้า โดยทางพระเยซูคริสตเจ้า ดังนั้น พ่อเองและพี่น้อง เราต้องรัก “พระเจ้าพระบิดา” ทุกวัน ไม่มีการขอลาหยุดจากความรักต่อพระวาจาเลย และพระบิดาของเราไม่รู้ตาย เป็นนิรันดร์ ความรักของเราจึงต้องทวีขึ้น ไม่มีวันที่จะหยุดรักพระองค์ในการประกาศถึงพระองค์
• พี่น้องที่รักครับ... ขอพระเจ้าอวยพร ให้เรา “รัก” “ซื่อตรง” “รักพระเจ้าองค์ความรัก” “รักองค์ความรัก” ชีวิตเราจะไม่เป็นลูกจ้าง แต่เป็นทาสเพราะความรักจึงยอมรัก ยอมรักความจริงยอมรักพระเจ้า เหมือนพระองค์ทรงเป็นพระเจ้าที่ทรงรักและยอมสิ้นพระชนม์เพื่อเรา...
• ขอพระเจ้าอวยพรทุกท่านครับ รักนะครับ พี่น้องที่รักลูกๆที่รักของพระเจ้าครับ
