14 ¹“มนุษย์^aที่เกิดจากหญิง

มีอายุสั้น แต่เต็มไปด้วยความยุ่งยาก

²เขาเป็นเหมือนดอกไม้ที่ขึ้นมาแล้วก็เหี่ยวแห้งไป

เขาเป็นเหมือนเงาที่หายไปอย่างรวดเร็ว และไม่คงอยู่

³‘ข้าแต่พระเจ้า พระองค์ทอดพระเนตรมองมนุษย์เช่นนี้

และทรงนำเขามาเป็นคู่ความกับพระองค์หรือ^b

⁴ใครจะดึงสิ่งสะอาดออกมาจากสิ่งที่มีมลทินได้

ไม่มีใครเลย^c

⁵พระองค์ทรงกำหนดวันเวลาของชีวิตมนุษย์

จำนวนเดือนของเขาก็ขึ้นกับพระองค์

พระองค์ทรงกำหนดขอบเขตไม่ให้เขาผ่านไปได้

⁶โปรดทรงเบือนพระพักตร์ไปจากเขา

                    โปรดทรงปล่อยเขาไว้ตามลำพังเถิด

          เขาจะได้จบวันของตนด้วยความยินดีเหมือนลูกจ้าง

          ⁷แม้ต้นไม้ก็ยังมีความหวัง

                    ถ้าถูกตัด ก็จะแตกหน่อขึ้นมาอีก

          และหน่ออ่อนจะเติบโตโดยไม่หยุดยั้ง

          ⁸แม้รากจะแก่อยู่ในดิน

                    และตอจะตายอยู่ในพื้นดิน

          ⁹เมื่อได้กลิ่นน้ำ ก็จะงอกขึ้น

                    แตกกิ่งออกเหมือนต้นไม้อ่อน

          ¹⁰แต่ถ้ามนุษย์ตาย เขาก็จะนอนนิ่ง

                    เมื่อสิ้นลม เขาจะอยู่ที่ไหน

          ¹¹น้ำจะหมดไปจากทะเล

                    น้ำในแม่น้ำจะหยุดไหลและแห้งไป

          ¹²แต่มนุษย์ที่นอนตายแล้วจะไม่ลุกขึ้นอีก

                    ตราบใดที่ท้องฟ้ายังคงอยู่^d เขาก็ไม่ตื่นขึ้น

          ไม่มีใครปลุกเขาให้ตื่นขึ้นได้^e

¹³ข้าแต่พระเจ้า โปรดทรงซ่อนข้าพเจ้าไว้ในแดนผู้ตาย

โปรดทรงปกปิดข้าพเจ้าไว้จนกว่าพระพิโรธจะผ่านพ้นไป^f

โปรดทรงกำหนดเวลาที่จะทรงระลึกถึงข้าพเจ้าเถิด

¹⁴ถ้ามนุษย์ที่ตายแล้วจะกลับมีชีวิตได้อีก

ข้าพเจ้าก็คงจะคอยอยู่ตลอดวันเวลาประจำการของข้าพเจ้า

จนกว่าข้าพเจ้าจะได้รับการปลดปล่อย

¹⁵พระองค์คงจะทรงเรียก และข้าพเจ้าจะทูลตอบ

พระองค์คงจะทรงปรารถนาเห็นผลงานจากพระหัตถ์

¹⁶บัดนี้ พระองค์ทรงนับก้าวของข้าพเจ้า

แต่เวลานั้นจะทรงเลิกจ้องดูบาปของข้าพเจ้า

¹⁷พระองค์จะทรงผนึกการล่วงละเมิดของข้าพเจ้าไว้ในถุง

และจะทรงปกปิดความผิดของข้าพเจ้าไว้

¹⁸ภูเขาพังทลายลง^g

ก้อนหินหลุดออกจากที่อยู่

¹⁹น้ำเซาะก้อนหินไป

กระแสน้ำ^hพัดหน้าดินไปฉันใด

พระองค์ก็ทรงทำลายความหวังของมนุษย์ฉันนั้น

²⁰พระองค์ทรงชนะเขาเสมอ เขาก็ล่วงลับไป

พระองค์ทรงทำให้ใบหน้าของเขาเสียโฉม

และทรงขับไล่เขาไป

²¹ถ้าบุตรของเขาได้รับเกียรติ เขาก็ไม่รู้

ถ้าบุตรของเขาตกต่ำลง เขาก็ไม่รับรู้

²²เขารู้สึกเพียงความเจ็บปวดในร่างกาย

เขาคร่ำครวญถึงตนเองเท่านั้น’”ⁱ

14 a “มนุษย์” ข้อความต่อไปนี้เป็นการพรรณนาถึงความน่าสงสารของมนุษย์ โยบ (ดู 7:1) เห็นว่าความทุกข์ยากของตนเป็นสภาพของมนุษย์ทุกคน เพื่อจะใช้เป็นเหตุผลพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตน ไม่มีใครเข้าใจว่าทำไมพระเจ้าจึงทรงใช้พระอานุภาพของพระองค์มาต่อสู้กับมนุษย์ผู้อ่อนแอเช่นนี้

^b “ทรงนำเขามาเป็นคู่ความ” แปลตามสำนวนแปลโบราณต่างๆ ต้นฉบับภาษาฮีบรูว่า “ทรงนำข้าพเจ้า”

^c “ไม่มีใครเลย” โยบยอมรับความต่ำต้อยและความอ่อนแอของมนุษย์ แต่นำเรื่องนี้มาใช้เป็นข้อแก้ตัว เขาเน้นถึงการมีมลทินทางร่างกาย (จึงเป็นมลทินทางพิธีกรรมด้วย) ที่มนุษย์มีติดตัวมาตั้งแต่เวลาที่เขาปฏิสนธิในครรภ์ (ดู ลนต 15:19ฯ) และเมื่อคลอดออกมาจากครรภ์ (ดู ลนต 12:2ฯ) เมื่อเกิด “จากหญิง” (14:1, ดู สดด 51:5) มลทินตามพิธีกรรมนี้รวมไปถึงความอ่อนแอทางจริยธรรมด้วย คือความโน้มเอียงที่จะทำบาป

^d “ตราบใดที่ท้องฟ้ายังคงอยู่” แปลโดยคาดคะเน ต้นฉบับไม่ชัดเจน

^e “ไม่มีใครปลุกเขาให้ตื่นขึ้นได้” มนุษย์ที่ตายไปแล้วไม่มีทางกลับฟื้นขึ้นมาได้อีก ชาวยิวในสมัยนั้นยังไม่มีความเชื่อเรื่องการกลับคืนชีพในวาระสุดท้าย (ดู 19:15 เชิงอรรถ g)

^f ข้อความนี้ไม่บอกว่าคนตายแล้วต้องไปอยู่ในแดนผู้ตาย และหลังจากนั้นเขาจะกลับมามีชีวิตอีก แต่สถานการณ์ที่โยบกำลังเล่าอยู่ชวนให้คิดเช่นนี้ ในขณะที่โยบหมดหวัง เขาอยากได้ที่หลบภัยสักแห่งหนึ่งภายนอกโลกนี้ คือในแดนผู้ตาย เพราะสวรรค์เป็นที่ประทับของพระเจ้าเท่านั้น (ดู สดด 115:16) ถ้าโยบมีที่หลบซ่อนตัวได้จนกว่าพระเจ้าจะทรงคลายพระพิโรธ เขาคงจะกลับมารับพระกรุณาจากพระองค์ได้อีก ความคิดนี้จะถูกขยายความในข้อ 14-17 เราเห็นว่าโยบรอคอยจะได้รับความบรรเทาเมื่อพระเจ้า “ทรงคลายพระพิโรธ” และทรงประสงค์จะเห็นโยบอีก ความผิดต่างๆ จะได้รับอภัยและบาปจะถูกลืม

^g “ภูเขาพังทลายลง” แปลตามสำนวนแปลโบราณภาษาซีเรียค ต้นฉบับภาษาฮีบรูไม่ชัดเจน

^h “กระแสน้ำ” แปลโดยคาดคะเน ต้นฉบับไม่ชัดเจน

ⁱ “เขาคร่ำครวญถึงตนเองเท่านั้น” แปลตามตัวอักษรว่า “วิญญาณของเขาคร่ำครวญถึงเขา” (ดู สดด 6:5 เชิงอรรถ c) ในแดนผู้ตายจึงยังมีความรู้สำนึกถึงตนเองอยู่บ้าง (ดู กดว 16:33 เชิงอรรถ f) ผู้เขียนคิดว่าวิญญาณของผู้ตายซึ่งเป็นเหมือน “เงาเลือนราง” ไม่คิดและสนใจสิ่งใดอื่นนอกจากตนเอง หรือมิฉะนั้นก็หันมองกลับมาคิดถึงวันเวลาแห่งชีวิตในโลกนี้อีก