วันพุธที่ 5 ตุลาคม 2016

สัปดาห์ที่ 27 เทศกาลธรรมดา
กท 2:1-2,7-14 /  ลก 11:1-4

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญลูกา             

      วันหนึ่ง พระเยซูเจ้าทรงอธิษฐานภาวนาอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่ง เมื่อทรงอธิษฐานจบแล้ว ศิษย์คนหนึ่งทูลพระองค์ว่า “พระเจ้าข้า โปรดสอนเราให้อธิษฐานภาวนาเหมือนกับที่ยอห์นสอนศิษย์ของเขาเถิด” พระองค์จึงตรัสกับเขาว่า “
เมื่อท่านทั้งหลายอธิษฐานภาวนา จงพูดว่า

“ข้าแต่พระบิดา พระนามพระองค์จงเป็นที่สักการะ
พระอาณาจักรจงมาถึง
โปรดประทานอาหารประจำวันแก่ข้าพเจ้าทั้งหลายทุกวัน
โปรดประทานอภัยแก่ข้าพเจ้าทั้งหลาย
เหมือนข้าพเจ้าทั้งหลายให้อภัยแก่ผู้อื่น
โปรดช่วยข้าพเจ้าทั้งหลายไม่ให้แพ้การผจญ"

 (พระวาจาของพระเจ้า)

 ------------

 ความยากจน คนยากไร้ หญิงหม้าย และลูกกำพร้า เป็น "บุคคลคนสำคัญ" ที่พระคัมภีร์พูดถึงบ่อยๆ ไม่ใช่เพราะการสิ้นไร้ไม้ตอก เป็นบุคคลรอ เป็นคนงอมือเข้าหาแบมือเข้าตัว
 แต่บุคคลเหล่านี้ ทำให้ "พระพักตร์ของพระเจ้า แจ่มใส ชัดเจน" มากที่สุด

 เมื่อครั้งที่ประกาศพระวาจา ครั้งแรกๆ คำสอนที่มีต่อ ธรรมฑูต บอกไว้ว่า

 "เพราะพระเจ้าผู้ทรงบันดาลให้เปโตรเป็นธรรมทูตไปพบผู้ที่เข้าสุหนัตแล้ว ก็ทรงบันดาลให้ข้าพเจ้าไปพบคนต่างศาสนาเช่นเดียวกัน........ตกลงกันว่า เราจะไปพบคนต่างศาสนา ส่วนพวกเขาจะไปพบผู้ที่เข้าสุหนัตแล้ว เขาเหล่านี้ขอเพียงแต่ไม่ให้เราลืมคนยากจน"

 การไม่ลืมคนยากจน ที่แยกประเด็นว่า คนยากไร้ หญิงหม้าย และลูกกำพร้า ที่ทำให้พระพักตร์ของพระเจ้าแจ่มใสได้ก็เพราะว่า
 ไม่มีความสามารถในการตอบแทนให้สมกับที่ได้รับ ใครที่ให้ ที่ทำให้ ต่อผู้ยากไร้เหล่านี้ เราจะ อิ่มเอมต่อคำขอบคุณ และอวยพร เราจะไม่วาดหวังจะได้อะไรเป็นช้ินเป็นอัน เราจะออกจากตัวเองได้มากกว่าวักตักตวงใส่ตัว เราจะเสียไปมากกว่าหวังจะได้รับ และความรู้สึกนึกคิดแบบนี้เอง ที่ทำให้เรา "ให้จนหมดไป ใส่จนหมดตัว" โดยไม่กะเกณฑ์ หวังเอาคืน ที่ทำให้พระพักตร์ของพระเจ้า ปรากฎชัด ลอยเด่น ในหน้าตามอมแมม หรือ หน้าแห้งท้องแฟ่บ ของคนเหล่านี้ ที่พระพักตร์ของพระเจ้า "ลอยเด่น" กว่า

 การแบ่งปัน การเอื้อเฟื้อ หรือ ให้เด่นชัด คือ "ความเมตตา" ทำให้พระพักตร์ของพระเจ้าเด่นชัด ดังคำภาวนาแห่งการแบ่งปันในคำ

 "โปรดประทานอาหารประจำวันแก่ข้าพเจ้าทั้งหลายทุกวัน
โปรดประทานอภัยแก่ข้าพเจ้าทั้งหลาย
เหมือนข้าพเจ้าทั้งหลายให้อภัยแก่ผู้อื่น
โปรดช่วยข้าพเจ้าทั้งหลายไม่ให้แพ้การผจญ"