เลวีนิติ
I. พิธีการถวายเครื่องบูชาa
เครื่องเผาบูชาb
1 1พระยาห์เวห์ทรงเรียกโมเสสและทรงบัญชาจากกระโจมนัดพบ 2ให้ไปบอกชาวอิสราเอลว่า “เมื่อผู้ใดนำของมาถวายแด่พระยาห์เวห์ เขาจะถวายสัตว์จากฝูงโคหรือฝูงแพะแกะก็ได้”
3ถ้านำโคไปถวายเป็นเครื่องเผาบูชา ต้องเป็นโคเพศผู้ที่สมประกอบไม่พิการ เขาจะจูงโคนั้นไปที่ทางเข้ากระโจมนัดพบ เพื่อถวายให้เป็นที่พอพระทัยพระยาห์เวห์ 4เขาจะวางมือข้างหนึ่งบนหัวของสัตว์ที่จะเผาถวาย เพื่อให้พระยาห์เวห์ทรงยอมรับเครื่องบูชาที่ใช้ในพิธีชดเชยบาปc 5แล้วเขาจะฆ่าdโคที่นั่นเฉพาะพระพักตร์พระยาห์เวห์ บรรดาสมณะผู้สืบเชื้อสายจากอาโรนจะนำเลือดโคขึ้นไปถวายพระเจ้าe และประพรมเลือดนั้นรอบพระแท่นซึ่งตั้งอยู่ตรงทางเข้ากระโจมนัดพบ 6ผู้นำสัตว์มาถวายจะถลกหนังสัตว์นั้นออก แบ่งตัวสัตว์เป็นท่อน 7บรรดาสมณะผู้สืบเชื้อสายจากอาโรนfจะจุดไฟที่พระแท่นบูชา แล้วเรียงฟืนบนไฟ 8บรรดาสมณะผู้สืบเชื้อสายจากอาโรนจะนำชิ้นส่วนของสัตว์ รวมทั้งท่อนหัวและไขมันมาวางไว้บนฟืนบนไฟบนพระแท่น 9ผู้นำสัตว์มาถวายจะนำน้ำมาล้างเครื่องในและขาของสัตว์ และสมณะองค์หนึ่งจะเผาชิ้นส่วนทั้งหมดนี้บนพระแท่น นี่คือเครื่องเผาบูชาที่ใช้ไฟเผาg มีกลิ่นหอมเป็นที่พอพระทัยพระยาห์เวห์
10“ถ้าผู้ใดนำแกะหรือแพะมาถวาย จะต้องเป็นแกะหรือแพะเพศผู้ที่สมประกอบไม่พิการ 11เขาจะฆ่าแกะหรือแพะนั้นทางด้านเหนือของพระแท่นบูชาเฉพาะพระพักตร์พระยาห์เวห์ บรรดาสมณะผู้สืบเชื้อสายจากอาโรนจะประพรมเลือดของสัตว์นั้นรอบพระแท่นบูชา 12ผู้นำสัตว์มาถวายจะแบ่งตัวสัตว์เป็นท่อนๆ และสมณะองค์หนึ่งจะนำชิ้นส่วนของสัตว์ รวมทั้งท่อนหัวและไขมันมาวางไว้บนฟืนบนไฟบนพระแท่น 13ผู้นำสัตว์มาถวายจะนำน้ำมาล้างเครื่องในและขาของสัตว์ แล้วสมณะจะเผาชิ้นส่วนทั้งหมดนี้บนพระแท่น นี่คือเครื่องเผาบูชาที่ใช้ไฟเผา มีกลิ่นหอมเป็นที่พอพระทัยพระยาห์เวห์”
14“ถ้าผู้ใดนำนกมาถวายเป็นเครื่องเผาบูชาแด่พระยาห์เวห์ เขาจะถวายนกเขาหรือนกพิราบก็ได้ 15สมณะองค์หนึ่งจะนำนกมาที่พระแท่น เขาจะบิดคอนกเอาหัวของมันเผาบนพระแท่น ทำให้เลือดไหลลงที่ข้างพระแท่น 16เขาจะตัดกระเพาะของนกและสิ่งที่อยู่ข้างในออก แล้วโยนทิ้งบนกองขี้เถ้าทางตะวันออกของพระแท่น 17เขาจะผ่านกออกเป็นสองซีก ให้ปีกอยู่ข้างละซีก โดยไม่ผ่าให้ขาดจากกัน แล้วนำไปเผาบนฟืนบนไฟบนพระแท่น นี่คือเครื่องเผาบูชาที่ใช้ไฟเผา มีกลิ่นหอมเป็นที่พอพระทัยพระยาห์เวห์”
1 a หนังสือเลวีนิติกล่าวถึงพิธีการถวายเครื่องบูชาทั้งหมด (บทที่ 1-7) ว่าโมเสสเป็นผู้กำหนดขึ้นในช่วงเวลาที่อิสราเอลเดินทางในถิ่นทุรกันดาร แต่ตามความเป็นจริง กฎเกณฑ์ต่างๆ เหล่านี้ มีเพียงบางข้อเท่านั้นที่มีมาแต่โบราณ ส่วนใหญ่เป็นข้อกำหนดในภายหลังและได้รับการกำหนดตายตัวเพียงในสมัยหลังเนรเทศเท่านั้น ข้อกำหนดที่พบใน ลนต 1-7 เป็นประมวลกฎหมายการถวายเครื่องบูชาในพระวิหารหลังที่สอง เรารู้น้อยมากเกี่ยวกับพิธีของชาวอิสราเอลในช่วงเร่ร่อนในถิ่นทุรกันดาร เรามีหลักฐานจากสมัยโบราณเพียงเรื่องพิธีปัสกาเท่านั้น (ดู อพย 12:1 เชิงอรรถ a, 23 เชิงอรรถ j, 39 เชิงอรรถ l)
b เครื่องเผาบูชา (burnt offering) หมายถึง เครื่องบูชาที่ถูกเผาทั้งหมด ผู้ถวายวางมือเหนือหัวของสัตว์ที่ถูกถวายเป็นเครื่องบูชา (ข้อ 4) เป็นการยืนยันอย่างสง่าว่าเครื่องบูชาซึ่งนำไปให้สมณะถวายแด่พระเจ้านั้นเป็นการถวายชีวิตของตนเอง ข้อความในหนังสือปัญจบรรพ ทั้งที่เป็นเรื่องเล่าและกฎเกณฑ์ของพิธีกล่าวว่า พิธีถวายเครื่องเผาบูชานี้มีต้นกำเนิดในช่วงเวลาเดินทางในถิ่นทุรกันดาร (อพย 18:12; กดว 7:12) และอาจย้อนไปถึงยุคบรรพบุรุษด้วยซ้ำ (ปฐก 8:20; 22:9-10) โดยแท้จริงแล้ว เราพบหลักฐานทางประวัติศาสตร์โบราณที่สุดเกี่ยวกับเรื่องนี้ในยุคของผู้วินิจฉัยเท่านั้น (ดู วนฉ 6:26; 11:31; 13:15-20) การถวายเครื่องเผาบูชาดูเหมือนได้รับอิทธิพลจากพิธีของชาวคานาอัน (ดู 1 พกษ 18 เครื่องเผาบูชาของประกาศกของพระบาอัลมีความคล้ายคลึงกับเครื่องเผาบูชาของประกาศกเอลียาห์มาก) และไม่น่าจะเกิดขึ้นก่อนที่ชาวอิสราเอลเผ่าต่างๆ จะตั้งหลักแหล่งในแผ่นดินคานาอัน ลนต สอนว่าการถวายเครื่องเผาบูชามีจุดประสงค์เพื่อชดเชยบาป แต่ในสมัยโบราณมีความหมายเป็นการถวายบูชาเพื่อขอบพระคุณมากกว่า (ดู 1 ซมอ 6:14; 10:8; 2 ซมอ 6:17) หรือเป็นเครื่องบูชาเพื่อขอพระพรจากพระยาห์เวห์ (1 ซมอ 7:9; 13:9; 1 พกษ 3:4)
c พิธีชดเชยบาปเป็นการถวายเครื่องบูชาของผู้ละเมิดพันธสัญญาทำผิดต่อพระยาห์เวห์ เพื่อจะรับความโปรดปรานของพระองค์กลับคืนมา สัตว์ที่ถวายเป็นเครื่องบูชา (kipper) ถือว่าเป็นค่าไถ่ (kopher) (ดู อพย 30:12) ในการถวายเครื่องบูชาชดเชยบาป พิธีใช้เลือดประพรมเป็นพิธีสำคัญ (17:11 ดู 4:1 เชิงอรรถ a, 12 เชิงอรรถ c) พิธีนี้ปฏิบัติกันในศาสนาของชาวอัสซีเรีย บาบิโลนและชาวคานาอัน และพิธีชดเชยบาปก็มีบันทึกไว้เป็นหลักสำคัญของธรรมบัญญัติของอิสราเอล ในพันธสัญญาใหม่พิธีชดเชยบาปไม่นับเป็นการจ่ายค่าไถ่หรือเป็นการชดใช้ความเสียหาย แต่เป็นการที่พระเจ้าประทานชีวิตของพระองค์แก่มนุษย์ทั้งมวล (รม 3:25-26)
d อสค 44:11 มอบหน้าที่ฆ่าสัตว์นี้ให้แก่ชนเลวีเท่านั้น หน้าที่ของสมณะเริ่มเพียงเมื่อเลือดของสัตว์มาสัมผัสกับพระแท่นเท่านั้น นี่เป็นกฎทั่วไปสำหรับการถวายบูชาทุกชนิด คือสมณะเท่านั้นเข้าใกล้พระแท่นบูชาได้ (ดู กดว 18:7)
e ชาวอิสราเอลคิดว่าเลือดเป็นที่ตั้งของชีวิต (ปฐก 9:4; ดู ฉธบ 12:16, 23; สดด 30:9) ดังนั้น เลือดจึงมีคุณค่าในพิธีชดเชยบาป (ดู ลนต 17:11) และมีส่วนสำคัญที่สุดในพิธีบูชาและพิธีพันธสัญญา (อพย 24:8) ความคิดนี้เป็นเอกลักษณ์ของการถวายบูชาของชาวอิสราเอลที่แตกต่างจากชาวคานาอัน ตามประเพณีโบราณ การฆ่าสัตว์ทุกชนิดนับว่าเป็นพิธีกรรมที่จะต้องทำที่พระแท่นบูชา (1 ซมอ 14:32-35) และตาม ลนต 17:3ฯ ต้องทำในสักการสถาน (ดู ลนต 17:4 เชิงอรรถ b)
f “ผู้สืบเชื้อสายจากอาโรน” แปลตามฉบับแปลโบราณ และดู ข้อ 8 ต้นฉบับภาษาฮีบรูว่า “บุตรของอาโรนสมณะ”
g การใช้ไฟเผาเครื่องบูชา ไม่จำเป็นจะต้องเผาสัตว์ที่นำมาถวายทั้งหมด แต่ยังหมายถึงส่วนใดๆ ก็ได้ที่เผาถวายแด่พระยาห์เวห์ การถวายสัตว์เช่นนี้ไม่หมายความว่าเป็นอาหารถวายแด่พระเจ้า และผู้ถวายมาร่วมกินกับพระองค์ (ดู ฉธบ 18:1 เชิงอรรถ b) แต่เปรียบได้กับการเผากำยานที่ลอยขึ้นไป มี “กลิ่นหอมเป็นที่พอพระทัย” (ดู อพย 29:18 เชิงอรรถ d)
