7 1พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า “ดูเถิด เราทำให้ท่านเป็นเหมือนพระเจ้าสำหรับกษัตริย์ฟาโรห์ และอาโรนพี่ชายของท่าน จะเป็นเหมือนประกาศกของท่าน 2ท่านจะบอกอาโรนทุกสิ่งที่เราสั่งท่าน และอาโรนพี่ชายของท่านจะทูลกษัตริย์ฟาโรห์ให้ปล่อยชาวอิสราเอลไปจากแผ่นดินของเขา 3แต่เราจะบันดาลให้กษัตริย์ฟาโรห์มีจิตใจดื้อดึง เราจะทำเครื่องหมายอัศจรรย์และปาฏิหาริย์ในแผ่นดินอียิปต์ 4กษัตริย์ฟาโรห์จะไม่ทรงฟังท่าน เราจะลงโทษชาวอียิปต์อย่างรุนแรง เราจะนำชาวอิสราเอลประชากรของเราออกจากแผ่นดินอียิปต์เสมือนเป็นกองทัพใหญ่ 5ชาวอียิปต์จะรู้ว่าเราคือพระยาห์เวห์ เมื่อเรายกมือขึ้นต่อสู้กับชาวอียิปต์ แล้วนำชาวอิสราเอลออกจากอียิปต์”
6โมเสสและอาโรนทำตามที่พระยาห์เวห์ตรัสสั่งทุกประการ 7เมื่อคนทั้งสองทูลกษัตริย์ฟาโรห์นั้น โมเสสอายุแปดสิบปี และอาโรนอายุแปดสิบสามปี
ง. ภัยพิบัติในอียิปต์a
ไม้เท้ากลายเป็นงู
8พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสและอาโรนว่า 9“ถ้ากษัตริย์ฟาโรห์ตรัสกับท่านทั้งสองคนว่า จงแสดงปาฏิหาริย์ให้เราเห็นซิ” ท่านจะบอกอาโรนว่า “จงทิ้งไม้เท้าลงเฉพาะพระพักตร์กษัตริย์ฟาโรห์ ไม้เท้าจะกลายเป็นงู” 10โมเสสและอาโรนก็เข้าเฝ้ากษัตริย์ฟาโรห์ แล้วทำตามที่พระยาห์เวห์มีพระบัญชา อาโรนทิ้งไม้เท้าลงเฉพาะพระพักตร์กษัตริย์ฟาโรห์และต่อหน้าข้าราชบริพาร ไม้เท้านั้นก็กลายเป็นงู 11กษัตริย์ฟาโรห์ทรงเรียกปราชญ์และนักมายากลชาวอียิปต์เข้ามา บรรดาผู้วิเศษชาวอียิปต์ก็ใช้เวทมนตร์ทำได้เช่นเดียวกัน 12แต่ละคนทิ้งไม้เท้าลง ไม้เท้าก็กลายเป็นงู แต่ไม้เท้าของอาโรนกลืนกินไม้เท้าอื่นๆ ทั้งหมด
13กษัตริย์ฟาโรห์ยังทรงดื้อดึง ไม่ยอมฟังโมเสสและอาโรนดังที่พระยาห์เวห์ตรัสไว้
ภัยพิบัติประการแรก น้ำกลายเป็นเลือด
14พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า “กษัตริย์ฟาโรห์ยังทรงดื้อดึงมาก ไม่ยอมปล่อยประชาชน 15ท่านจงไปเฝ้ากษัตริย์ฟาโรห์ตอนเช้าขณะที่เสด็จออกไปที่แม่น้ำ จงคอยพระองค์อยู่ที่ริมฝั่งแม่น้ำไนล์ และถือไม้เท้าที่กลายเป็นงู 16จงทูลกษัตริย์ฟาโรห์ว่า ‘พระยาห์เวห์พระเจ้าของชาวฮีบรูทรงส่งข้าพเจ้ามาทูลว่า จงปล่อยประชากรของเราไป เพื่อจะได้นมัสการเราในถิ่นทุรกันดาร แต่จนกระทั่งบัดนี้ พระองค์ยังไม่ทรงรับฟัง’ 17พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้ว่า ‘พระองค์จะทรงทราบว่า เราคือพระยาห์เวห์จากเหตุการณ์นี้คือ ข้าพเจ้าจะเอาไม้เท้าที่อยู่ในมือนี้b ตีน้ำในแม่น้ำไนล์ น้ำก็จะกลายเป็นเลือด 18ปลาในแม่น้ำไนล์จะตาย น้ำในแม่น้ำไนล์จะส่งกลิ่นเน่าเหม็น จนชาวอียิปต์ดื่มน้ำนั้นไม่ได้’”
19พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า จงบอกอาโรนว่า “จงเอาไม้เท้าของท่านยื่นมือไปเหนือน้ำของชาวอียิปต์ คือเหนือแม่น้ำ ลำคลอง บึงและที่เก็บน้ำทั้งหมด และน้ำจะกลายเป็นเลือด ทั่วแผ่นดินอียิปต์จะมีแต่เลือด แม้กระทั่งน้ำในถังไม้และถังหิน” 20โมเสสและอาโรนก็ทำตามที่พระยาห์เวห์มีพระบัญชา อาโรนยื่นไม้เท้าออกไปตีน้ำในแม่น้ำไนล์ เฉพาะพระพักตร์กษัตริย์ฟาโรห์ ต่อหน้าบรรดาข้าราชบริพาร น้ำในแม่น้ำไนล์ก็กลายเป็นเลือด 21ปลาในแม่น้ำไนล์ตายหมดสิ้น แม่น้ำส่งกลิ่นเน่าเหม็น จนชาวอียิปต์ดื่มน้ำนั้นไม่ได้ มีเลือดทั่วแผ่นดินอียิปต์ 22แต่บรรดาผู้วิเศษชาวอียิปต์ใช้เวทมนตร์ทำได้เช่นเดียวกัน กษัตริย์ฟาโรห์จึงยังมีพระทัยดื้อดึง ไม่ทรงยอมฟังโมเสสและอาโรน เหมือนดังที่พระยาห์เวห์ตรัสไว้ 23กษัตริย์ฟาโรห์เสด็จกลับที่ประทับโดยไม่สนพระทัยเรื่องนี้เลย 24ชาวอียิปต์ต่างขุดบ่อตามริมฝั่งแม่น้ำเพื่อหาน้ำดื่ม เนื่องจากเขาดื่มน้ำจากแม่น้ำไนล์ไม่ได้ 25เจ็ดวันผ่านไป หลังจากที่พระยาห์เวห์ทรงบันดาลให้น้ำในแม่น้ำไนล์กลายเป็นเลือด
ภัยพิบัติประการที่สอง ฝูงกบc
26พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า จงไปเฝ้ากษัตริย์ฟาโรห์ทูลว่า “พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้ จงปล่อยประชากรของเราไป เพื่อจะนมัสการเรา 27ถ้าพระองค์ไม่ทรงยอมปล่อยเขาไป เราจะลงโทษทั้งแผ่นดินโดยบันดาลให้เกิดฝูงกบ 28แม่น้ำไนล์จะเต็มไปด้วยกบ กบจะขึ้นจากแม่น้ำเข้าไปในที่ประทับ ห้องบรรทม แท่นบรรทมของพระองค์ กบจะเข้าในบ้านของข้าราชบริพาร และของประชาชนของพระองค์ เข้าไปในเตาไฟ ในเข่งขนมปัง 29กบจะกระโดดขึ้นบนพระวรกาย บนร่างของประชาชน และร่างของข้าราชบริพารทั้งปวงของพระองค์”
7 a “ภัยพิบัติ” เป็นคำที่ใช้มาแต่โบราณเพื่อหมายถึงเครื่องหมายอัศจรรย์ทั้งสิบประการในหนังสืออพยพ แต่ตัวบทภาษาฮีบรูใช้คำนี้เพียงแต่กับภัยพิบัติที่สิบเท่านั้น ส่วน “ภัยพิบัติ” อีกเก้าประการแรกนั้น เรียกว่า “เครื่องหมายอัศจรรย์” หรือ “ปาฏิหาริย์” เช่นเดียวกับใน อพย 4 และ 7:9 เครื่องหมายอัศจรรย์ในบทที่ 4 เล่าไว้เพื่อแสดงว่าพระยาห์เวห์ทรงมอบอำนาจแก่โมเสสให้ชาวอิสราเอลและกษัตริย์ฟาโรห์เห็นฉันใด “ภัยพิบัติ” ในบทนี้และบทต่อไปก็เล่าเพื่อให้กษัตริย์ฟาโรห์เห็นและยอมรับพระอานุภาพของพระยาห์เวห์ฉันนั้น ภัยพิบัติเก้าประการแรกแตกต่างจากประการที่สิบทั้งในด้านรูปแบบและคำศัพท์ที่ใช้ การเล่าถึงภัยพิบัติทั้งเก้าประการจบลงโดยที่กษัตริย์ฟาโรห์ปฏิเสธไม่ยอมปล่อยชาวอิสราเอลออกไปเป็นอันขาด และโมเสสจะไม่มาพบกษัตริย์ฟาโรห์อีกเลย (10:28-29) เหลือแต่จะหนีไปเท่านั้น เรื่องจะดำเนินต่อไปเมื่อชาวอียิปต์จะออกไล่ตามล่าชาวอิสราเอลที่หลบหนีและมีอัศจรรย์ที่ทะเล (บทที่ 14) ธรรมประเพณีเรื่องชาวอิสราเอลอพยพหลบหนีมีต้นกำเนิดต่างจากธรรมประเพณีเรื่องภัยพิบัติที่สิบซึ่งเล่าว่า ชาวอิสราเอลถูกขับไล่ออกจากอียิปต์ (12:31-33 ดู 4:21; 6:1; 11:1) ยังมีธรรมประเพณีอื่นๆ เรื่อง “เครื่องหมายอัศจรรย์” เหล่านี้ด้วย (ดู สดด 78:43-51; 105:27-36) ซึ่งจะพัฒนาต่อใน ปชญ 11:14-20; 16:1-18:25 เรื่องเล่าใน อพย 7:14-10:29 เป็นข้อเขียนที่แต่งขึ้นต่างหาก ภัยพิบัติประการที่สามและหกมาจากตำนานสงฆ์ ส่วนภัยพิบัติที่เหลือนั้นกำหนดได้ยากว่ามาจากตำนานยาห์วิสต์หรือเอโลฮิสต์ การอธิบายเหตุการณ์ประหลาดเหล่านี้โดยใช้เหตุผลทางดาราศาสตร์และวิทยาศาสตร์น่าจะไม่ถูกต้อง แต่เรื่องที่เล่าไว้นี้ได้ความคิดมาจากปรากฏการณ์ธรรมชาติที่รู้จักกันในอียิปต์ แต่ไม่เป็นที่รู้จักในปาเลสไตน์ (เช่น เรื่องแม่น้ำไนล์กลายเป็นสีแดง เรื่องกบ และเรื่องพายุทราย) หรือเป็นเหตุการณ์ที่รู้จักทั้งในอียิปต์และในปาเลสไตน์ (เช่น เรื่องตั๊กแตน) หรือที่เกิดขึ้นในปาเลสไตน์ แต่ไม่ค่อยเกิดขึ้นในอียิปต์ (เช่น เรื่องลูกเห็บ) ประเด็นสำคัญของเรื่องนี้คือการแสดงพลานุภาพของพระยาห์เวห์แก่ชาวอิสราเอลและแก่กษัตริย์ฟาโรห์
b “มือนี้” หมายถึง มือของโมเสส ซึ่งเป็นผู้แทนของพระยาห์เวห์ ภาษาฮีบรูว่า “มือของเรา”
c ข้อความนี้ในฉบับภาษาอังกฤษเริ่มบทที่ 8 แต่ในภาษาฮีบรู บทที่ 7 ยังมีข้อ 26-29 แล้วบทที่ 8 เริ่มที่ข้อ 5 ภาษาอังกฤษ แต่ในที่นี้ เราใช้ลำดับข้อของต้นฉบับภาษาฮีบรู
