สภาพน่าสมเพชของมนุษย์^a

40 ¹ความทุกข์ยากยิ่งใหญ่เป็นชะตากรรมของมนุษย์ทุกคน

                    ลูกหลานของอาดัมจำต้องแบกแอกหนัก

          ตั้งแต่วันคลอดจากครรภ์มารดา

                    จนถึงวันที่จะต้องกลับไปสู่แผ่นดิน^bที่เป็นมารดาของทุกคน

          ²ความกังวลเรื่องอนาคตและวันตาย

                    ทำให้มนุษย์ครุ่นคิดและมีความกลัวในใจ

          ³ตั้งแต่ผู้ประทับบนบัลลังก์รุ่งเรือง

                    จนถึงผู้ต่ำต้อยที่นั่งบนพื้นดินและกองขี้เถ้า

          ⁴ตั้งแต่ผู้สวมเสื้อผ้าสีม่วงแดงและสวมมงกุฎ

                    จนถึงผู้ที่สวมเสื้อผ้าเนื้อหยาบ

          ล้วนมีแต่ความโกรธแค้น ความอิจฉา ความวุ่นวายใจ ความกังวล

                    ความกลัวตาย การชิงดี และการทะเลาะวิวาท

          ⁵แม้ในเวลาพักผ่อนบนเตียง

                    ฝันร้ายในเวลากลางคืนก็มารบกวนจิตใจของเขา^c

          ⁶เขาเพิ่งนอนพักผ่อนเพียงชั่วครู่

                    ขณะที่นอน ก็เหน็ดเหนื่อยเหมือนในเวลากลางวัน^d

          ตกใจเพราะฝันร้าย

                    เหมือนคนที่เพิ่งหนีรอดมาได้จากสนามรบ

          ⁷ขณะที่ฝันว่าเพิ่งปลอดภัย เขาก็ตื่นขึ้น

                    แปลกใจที่กลัวโดยไร้เหตุผล

          ⁸นี่เป็นชะตากรรมของสิ่งมีชีวิตทั้งหลาย ตั้งแต่มนุษย์จนถึงสัตว์

                    แต่คนบาปต้องรับทุกข์ยิ่งกว่านี้ถึงเจ็ดเท่า

          ⁹ความตาย เลือด การทะเลาะวิวาท ดาบ

                    ภัยพิบัติ ความอดอยาก ความทุกข์เข็ญ และโรคระบาด

          ¹⁰สิ่งเหล่านี้ล้วนถูกสร้างมาสำหรับคนอธรรม

                    เพราะคนเหล่านี้จึงเกิดน้ำวินาศ

          ¹¹ทุกสิ่งที่มาจากดินจะต้องกลับไปเป็นดิน

                    และทุกสิ่งที่มาจากน้ำก็ต้องกลับไปสู่ทะเลอีก^e

คำคม

            ¹²การให้สินบนและความอยุติธรรมจะถูกขจัดให้สิ้น

                    แต่ความซื่อสัตย์จะคงอยู่ตลอดไป

          ¹³ทรัพย์สมบัติของคนอธรรมจะสูญสิ้นไป

เหมือนธารน้ำที่แห้งอย่างรวดเร็ว

          เหมือนฟ้าร้องเสียงดังก่อนมีพายุฝน

          ¹⁴เมื่อผู้ใดมีใจกว้างให้ของขวัญ ผู้นั้นก็มีความยินดี^f

                    แต่ผู้ละเมิดธรรมบัญญัติจะพินาศโดยสิ้นเชิง

          ¹⁵ลูกหลานของผู้ไม่ยำเกรงพระเจ้าจะเป็นเหมือนต้นไม้ที่มีกิ่งก้านน้อย

                    เพราะรากของเขาเน่าอยู่บนหินแข็ง

          ¹⁶ต้นอ้อที่ขึ้นในน้ำหรือตามริมแม่น้ำ

                    จะถูกตัดก่อนพืชอื่นๆ^g

          ¹⁷แต่คุณความดีเป็นเหมือนอุทยานที่ร่มรื่น

                    และการให้ทานจะคงอยู่ตลอดไป^h

          ¹⁸ชีวิตของผู้อยู่ได้ด้วยตนเองและมีงานทำก็สุขสบาย

                    แต่ผู้ที่พบขุมทรัพย์จะสุขสบายมากกว่านั้น

          ¹⁹ลูกหลานและการสร้างเมืองทำให้ชื่อคงอยู่ⁱ

                    แต่ภรรยาไม่มีที่ติจะได้รับเกียรติมากกว่านั้น

          ²⁰เหล้าองุ่นและดนตรีกล่อมใจให้เบิกบาน

                    แต่ความรักปรีชาญาณ^jทำให้จิตใจร่าเริงมากกว่านั้น

          ²¹ขลุ่ยและพิณใหญ่ทำให้การขับร้องไพเราะยิ่งขึ้น

                    แต่เสียงขับร้องไพเราะน่าจับใจมากกว่านั้น

          ²²ความมีเสน่ห์และความสวยงามทำให้ชื่นตา

                    แต่ทุ่งหญ้าเขียวน่าชื่นตามากกว่านั้น

          ²³เพื่อนและมิตรสหายยินดีพบกันเสมอ

                    แต่ภรรยากับสามีย่อมยินดีมากกว่านั้น

          ²⁴พี่น้องและผู้อุปถัมภ์ช่วยได้ในยามยาก

                    แต่การให้ทานช่วยให้รอดพ้นได้มากกว่านั้น

          ²⁵เงินทองทำให้ชีวิตมั่นคง

                    แต่คำแนะนำที่ดีมีค่ามากกว่านั้น

          ²⁶ทรัพย์สมบัติและอำนาจทำให้จิตใจรู้สึกปลอดภัย

                    แต่ความยำเกรงองค์พระผู้เป็นเจ้าดีกว่านั้น

          ผู้ยำเกรงองค์พระผู้เป็นเจ้าไม่ขาดสิ่งใด

                    ถ้ามีความยำเกรงพระเจ้า ก็ไม่ต้องการแสวงหาความช่วยเหลืออื่นใดอีก

          ²⁷ความยำเกรงองค์พระผู้เป็นเจ้าเป็นเหมือนอุทยานที่ร่มรื่น

                    ให้ความคุ้มครองดีกว่าเกียรติยศทั้งปวง

การขอทาน

            ²⁸ลูกเอ๋ย อย่าเลี้ยงชีพด้วยการขอ

                    ตายเสียดีกว่าเป็นขอทาน

          ²⁹มนุษย์ที่เกาะผู้อื่นกิน

                    มีชีวิตที่ไม่ควรเรียกว่าชีวิต

          การกินอาหารของผู้อื่นทำให้ตนมีมลทิน

                    บุรุษผู้มีปรีชาและได้รับการอบรมสั่งสอนย่อมระวังตนไม่ทำเช่นนี้^k

          ³⁰อาหารที่คนไม่มีความละอายขอเขากินหวานในปาก

                    แต่จะเป็นไฟเผาในท้องของเขา

40 a ข้อความตอนนี้เกี่ยวกับสภาพน่าสมเพชของมนุษย์ ตรงข้ามกับข้อความในบทที่แล้ว แต่ก็มิได้หมายความว่าผู้เขียนมีความคิดไม่ต่อเนื่องกัน ความทุกข์ยากของมนุษย์มีเหตุผลอธิบายได้ คือ เป็นผลของบาป (ข้อ 10)

^b “จะต้องกลับไปสู่แผ่นดิน” แปลตามสำเนาโบราณภาษากรีก Gk 248 และตามต้นฉบับภาษาฮีบรู ต้นฉบับภาษากรีกที่ใช้กัน (Textus receptus) ว่า “จะต้องฝังในดิน”

^c ต้นฉบับภาษาฮีบรู (ไม่ชัดเจน) และบริบทเสนอความคิดว่า “การนอนหลับนำความคิดที่เจ็บปวดไม่น้อยกว่ามาให้ด้วย” (เทียบ ปญจ 2:22,23)

^d “เหมือนในเวลากลางวัน” แปลโดยคาดคะเน ต้นฉบับภาษากรีกว่า “ประหนึ่งวันเฝ้ายาม”

^e “ทุกสิ่งที่มาจากน้ำก็ต้องกลับไปสู่ทะเลอีก” ต้นฉบับภาษาฮีบรูว่า “สิ่งที่มาจากเบื้องบนก็กลับไปสู่เบื้องบนอีก” (เทียบ ปญจ 12:7)

^f “เมื่อผู้ใดมีใจกว้างให้ของขวัญ ผู้นั้นก็มีความยินดี” ตัวบทไม่ชัดเจน อาจหมายความว่า “ผู้ชอบธรรมที่มีใจกว้างย่อมทำให้ผู้อยู่โดยรอบมีความยินดี”

^g “ก่อนพืชอื่นๆ” ต้นฉบับภาษาฮีบรูว่า “ก่อนฝนจะตก”

^h “คุณความดีเป็นเหมือนอุทยานที่ร่มรื่น และการให้ทานจะคงอยู่ตลอดไป” ต้นฉบับภาษาฮีบรูว่า “ความเลื่อมใสจะไม่สั่นคลอน และคุณธรรมคงอยู่ตลอดไป”

ⁱ ต้นฉบับภาษาฮีบรูเสริมว่า “แต่การค้นพบปรีชาญาณดีกว่าทั้งสองสิ่งนี้ การปลูกพืชและเลี้ยงสัตว์ทำให้ท่านมีชื่อเสียง”

^j ต้นฉบับภาษาฮีบรูของข้อนี้ว่า “เหล้าองุ่นและการดื่มทำให้ใจเบิกบาน แต่ความรักดีกว่านั้นอีก”

^k “บุรุษผู้มีปรีชาและได้รับการอบรมสั่งสอน ย่อมระวังตนไม่ทำเช่นนี้” ต้นฉบับภาษาฮีบรูว่า “การทำเช่นนี้เป็นการทรมานภายในสำหรับผู้มีปรีชา”