ผู้มีหน้าที่ปกครอง
10 1ผู้ปกครองบ้านเมืองอย่างมีปรีชาย่อมสอนประชาชนให้เป็นคนดี
การปกครองของผู้รอบคอบย่อมมีระเบียบ
2ผู้ปกครองเป็นเช่นใด ข้าราชการของเขาก็เป็นเช่นนั้น
เจ้าเมืองเป็นอย่างไร พลเมืองก็เป็นอย่างนั้น
3กษัตริย์ที่ไม่ทรงได้รับการอบรมที่ดีย่อมทำให้ชาวเมืองพินาศ
บ้านเมืองจะเจริญก็เพราะความเฉลียวฉลาดของเจ้านาย
4อำนาจปกครองแผ่นดินอยู่ในพระหัตถ์องค์พระผู้เป็นเจ้า
พระองค์ทรงบันดาลให้มีผู้นำที่เหมาะสมกับกาลเทศะ
5ความสำเร็จของมนุษย์อยู่ในพระหัตถ์องค์พระผู้เป็นเจ้า
พระองค์ประทานเกียรติยศแก่ผู้ออกกฎหมาย
คำติเตียนคนเย่อหยิ่ง
6อย่าโกรธพี่น้อง ไม่ว่าเขาจะทำผิดอย่างไรกับท่าน
อย่าทำสิ่งใดขณะที่อารมณ์โกรธเคืองยังไม่สงบลง
7ความเย่อหยิ่งเป็นที่เกลียดชังทั้งแก่องค์พระผู้เป็นเจ้าและแก่มนุษย์
ความอธรรมย่อมเป็นที่รังเกียจทั้งขององค์พระผู้เป็นเจ้าและของมนุษย์
8อำนาจปกครองผ่านจากชนชาติหนึ่งไปยังชนอีกชาติหนึ่ง
เพราะความอยุติธรรม ความรุนแรง และความโลภ
9ทำไมผู้ที่เป็นแต่เพียงฝุ่นดินและขี้เถ้าจึงเย่อหยิ่ง
แม้มนุษย์ยังมีชีวิตอยู่ เครื่องในของเขาก็น่ารังเกียจa
10โรคเรื้อรังทำให้หมอจนปัญญาb
แม้วันนี้เขาเป็นกษัตริย์ พรุ่งนี้เขาก็จะตาย
11เมื่อมนุษย์ตาย มรดกของเขาก็คือ
สัตว์เลื้อยคลาน สัตว์ป่า และหนอน
12ความเย่อหยิ่งของมนุษย์เริ่มต้นจากการละทิ้งองค์พระผู้เป็นเจ้า
และจากการที่ใจของเขาอยู่ห่างจากพระผู้ทรงสร้างเขามา
13เพราะความเย่อหยิ่งเริ่มต้นจากบาป
ผู้ที่ยึดแน่นในบาปย่อมเทสิ่งน่ารังเกียจออกมา
ดังนั้น องค์พระผู้เป็นเจ้าจะทรงลงโทษเขาอย่างคาดไม่ถึง
ทรงทำลายเขาจนสิ้นเชิง
14องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงคว่ำผู้ทรงอำนาจจากบัลลังก์
ทรงยกผู้ถ่อมตนให้ขึ้นนั่งแทน
15องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงถอนรากของบรรดาชนต่างชาติc
และทรงปลูกผู้ต่ำต้อยขึ้นแทนที่
16องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงคว่ำเขตแดนของชนต่างชาติ
ทรงทำลายเขาจนถึงรากของแผ่นดิน
17พระองค์ทรงกำจัดและทำลายคนเหล่านี้ให้สิ้นไป
ทรงลบล้างความทรงจำถึงเขาไปจากแผ่นดิน
18ความเย่อหยิ่งมิได้ถูกสร้างขึ้นมาสำหรับมนุษย์
ความโมโหร้ายไม่มีไว้สำหรับผู้ที่เกิดจากหญิง
บุคคลที่ควรได้รับเกียรติ
19ชาติใดควรได้รับเกียรติ คำตอบคือชาติมนุษย์
ชาติใดควรได้รับเกียรติ คำตอบคือบรรดาผู้ยำเกรงองค์พระผู้เป็นเจ้า
ชาติใดไม่ควรได้รับเกียรติ คำตอบคือชาติมนุษย์
ชาติใดไม่ควรได้รับเกียรติ คำตอบคือบรรดาผู้ละเมิดบทบัญญัติ
20ผู้นำย่อมได้รับเกียรติในหมู่พี่น้องของตน
แต่บรรดาผู้ยำเกรงองค์พระผู้เป็นเจ้าได้รับเกียรติจากพระองค์d(21)
22คนร่ำรวย คนมีสกุล และคนยากจน
จงภูมิใจที่มีความยำเกรงองค์พระผู้เป็นเจ้า
23ไม่เป็นการถูกต้องที่จะดูหมิ่นคนฉลาดเพราะเขายากจน
และไม่ควรยกย่องผู้ใดที่เป็นคนบาป
24ผู้ยิ่งใหญ่ ผู้พิพากษา และผู้มีอำนาจควรได้รับเกียรติ
แต่ไม่มีผู้ใดในพวกนี้ยิ่งใหญ่กว่าผู้ยำเกรงองค์พระผู้เป็นเจ้า
25แม้เมื่อคนอิสระรับใช้ทาสที่มีปัญญา
คนฉลาดก็จะไม่บ่นe
ความถ่อมตนและการพูดตรงไปตรงมา
26อย่าอวดฉลาดเมื่อท่านทำงาน
อย่าอวดเก่งเมื่อท่านลำบาก
27คนทำงานและมีทุกสิ่งที่จำเป็น
ยังดีกว่าคนที่ชอบโอ้อวดและไม่มีอะไรกิน
28ลูกเอ๋ย จงให้เกียรติตนเองแต่พอประมาณ
จงตีค่าตนเองตามที่เป็นจริง
29เมื่อคนหนึ่งยอมรับผิด ผู้ใดจะประกาศว่าเขาเป็นผู้บริสุทธิ์
เมื่อคนหนึ่งดูถูกตนเอง ผู้ใดจะให้เกียรติเขา
30คนยากจนได้รับเกียรติเพราะความรู้
คนร่ำรวยได้รับเกียรติเพราะทรัพย์สมบัติของตน
31ถ้าคนหนึ่งได้รับเกียรติเมื่อยังยากจน
เมื่อเขามั่งมีก็ยิ่งจะได้รับเกียรติมากขึ้นสักเพียงใด
ถ้าคนหนึ่งถูกสบประมาทเมื่อเป็นคนมั่งมี
เมื่อยากจนเขาก็ยิ่งจะถูกสบประมาทมากขึ้นสักเพียงใด
10 a “เครื่องในของเขาก็น่ารังเกียจ” แปลตามสำนวนแปลโบราณภาษาซีเรียคและคำอธิบายของคนโบราณ ต้นฉบับทั้งภาษากรีกและภาษาฮีบรูไม่ชัดเจน
b ต้นฉบับภาษาฮีบรูว่า “โรคเล็กน้อยทำให้หมอเป็นทุกข์” เราไม่เข้าใจว่าข้อนี้หมายความว่าอย่างไรกันแน่
c “ชนต่างชาติ” บางคนแปลว่า “คนเย่อหยิ่ง” ส่วนสำนวนแปลโบราณภาษาละตินว่า “ชนชาติเย่อหยิ่ง”
d สำเนาโบราณภาษากรีก Gk 248 เสริมข้อ 21 ว่า “21ความยำเกรงองค์พระผู้เป็นเจ้าเป็นจุดเริ่มต้นการยอมรับจากพระเจ้า แต่ความดื้อรั้นและเย่อหยิ่งเป็นจุดเริ่มต้นของการถูกพระเจ้าทรงทอดทิ้ง”
e เทียบความคิดของนักบุญเปาโลเรื่องทาส (กท 3:28; คส 3:11; ฟม 16)