11 ¹จงยึดถือข้าพเจ้าเป็นแบบอย่างเหมือนกับที่ข้าพเจ้ายึดถือพระคริสตเจ้าเป็นแบบอย่างเถิด

ค. ระเบียบในศาสนพิธี

การคลุมศีรษะในศาสนพิธี

²ข้าพเจ้าขอชมเชยท่านทั้งหลายที่ยังคงระลึกถึงข้าพเจ้าในทุกโอกาส และยังคงยึดมั่นอย่างเคร่งครัดในธรรมประเพณีที่ข้าพเจ้าได้มอบหมายแก่ท่าน ³ข้าพเจ้าต้องการให้ท่านรู้ว่า พระคริสตเจ้าทรงเป็นศีรษะของมนุษย์ทุกคน ชายเป็นศีรษะของหญิง และพระเจ้าทรงเป็นศีรษะของพระคริสตเจ้า ⁴ชายทุกคนที่อธิษฐานภาวนา หรือประกาศพระวาจาโดยมีผ้าคลุมศีรษะ ก็ลบหลู่ศักดิ์ศรีศีรษะของตน^{a 5}แต่หญิงที่อธิษฐานภาวนา หรือประกาศพระวาจาโดยไม่คลุมศีรษะก็ลบหลู่ศักดิ์ศรีศีรษะของตน เปรียบเทียบกับการโกนผมนั่นเอง ⁶ดังนั้น ถ้าหญิงใดไม่ยอมใช้ผ้าคลุมศีรษะ ก็ให้นางตัดผมเสียด้วย แต่ถ้านางรู้สึกอับอายที่จะตัดหรือโกนผม ก็ให้นางใช้ผ้าคลุมศีรษะเถิด

⁷ชายไม่ต้องใช้ผ้าคลุมศีรษะ เพราะเขาเป็นภาพลักษณ์และเป็นพระสิริรุ่งโรจน์ของพระเจ้า ส่วนหญิงเป็นสิริรุ่งโรจน์ของชาย ⁸เพราะชายไม่ได้มาจากหญิง แต่หญิงมาจากชาย ⁹นอกจากนั้น ชายไม่ได้ถูกสร้างขึ้นเพื่อหญิง แต่หญิงถูกสร้างขึ้นเพื่อชาย ¹⁰ดังนั้น หญิงจึงต้องสวมเครื่องหมายแสดงอำนาจเหนือเธอไว้บนศีรษะเพราะเคารพทูตสวรรค์^{b 11}ถึงกระนั้น เฉพาะพระพักตร์องค์พระผู้เป็นเจ้า หญิงอยู่ไม่ได้โดยไม่มีชาย และชายก็อยู่ไม่ได้โดยไม่มีหญิง ¹²เพราะหญิงมาจากชายฉันใด ชายก็เกิดมาจากหญิงฉันนั้น และทุกสิ่งมาจากพระเจ้า

¹³ท่านจงตัดสินด้วยตนเองเถิดว่า เป็นการสมควรหรือไม่ที่หญิงจะอธิษฐานภาวนาต่อพระเจ้าโดยไม่มีผ้าคลุมศีรษะ ¹⁴ธรรมชาติไม่ได้สอนท่านหรือว่า ถ้าชายมีผมยาว ก็เป็นการเสียศักดิ์ศรีสำหรับเขา ¹⁵แต่เมื่อหญิงไว้ผมยาว ก็เป็นศักดิ์ศรีของเธอมิใช่หรือ เพราะผมยาวเป็นของประทานให้เธอประหนึ่งเป็นผ้าคลุมศีรษะ

¹⁶ถ้าผู้ใดยังต้องการคัดค้านในเรื่องนี้ ข้าพเจ้าขอพูดว่า ทั้งเราและพระศาสนจักรอื่นๆ ของพระเจ้าไม่มีธรรมเนียมเป็นอย่างอื่น

งานเลี้ยงขององค์พระผู้เป็นเจ้า

¹⁷ขณะที่ข้าพเจ้าให้คำแนะนำนี้ ข้าพเจ้าชมเชยท่านไม่ได้ เพราะการชุมนุมของท่านนั้นมีผลร้ายมากกว่าผลดี ¹⁸ก่อนอื่น ข้าพเจ้าได้ยินว่าเมื่อท่านทั้งหลายมาร่วมชุมนุมกันนั้น มีการแตกแยก และข้าพเจ้าก็เชื่อเรื่องนี้อยู่บ้าง ¹⁹เพราะท่านต้องมีความขัดแย้งกันบ้าง เพื่อคนดีจริงจะได้ปรากฏเด่นชัดในหมู่ท่านทั้งหลาย ²⁰เมื่อท่านมาชุมนุมพร้อมกันนี้ มิได้เป็นการกินเลี้ยงอาหารค่ำขององค์พระผู้เป็นเจ้า ²¹เพราะขณะที่กิน แต่ละคนก็รีบกินอาหารของตน^cก่อนคนอื่น บางคนยังหิวอยู่ แต่อีกคนหนึ่งเมามายไปแล้ว ²²ท่านไม่มีบ้านของตนเองสำหรับกินและดื่มหรือ หรือท่านดูหมิ่นการชุมนุมของพระเจ้า ทำให้คนยากจนต้องอับอาย ข้าพเจ้าจะพูดกับท่านอย่างไรดี จะชมเชยท่านหรือ ในเรื่องนี้ ข้าพเจ้าไม่ชมเชยท่าน

²³ข้าพเจ้าได้รับสิ่งใดมาจากองค์พระผู้เป็นเจ้า^d ข้าพเจ้าก็ได้มอบสิ่งนั้นต่อให้ท่าน คือในคืนที่ทรงถูกทรยศนั้นเอง พระเยซูองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงหยิบปัง ²⁴ขอบพระคุณ แล้วทรงบิออก ตรัสว่า “นี่คือกายของเราเพื่อท่านทั้งหลาย^e จงทำการนี้เพื่อระลึกถึงเราเถิด” ²⁵เช่นเดียวกัน หลังอาหารค่ำ ก็ทรงหยิบถ้วย ตรัสว่า “ถ้วยนี้คือพันธสัญญาใหม่ในโลหิตของเรา ทุกครั้งที่ท่านจะดื่ม จงทำการนี้เพื่อระลึกถึงเราเถิด”^{f 26}ทุกครั้งที่ท่านกินปังนี้ และดื่มจากถ้วยนี้ ท่านก็ประกาศการสิ้นพระชนม์ขององค์พระผู้เป็นเจ้าจนกว่าพระองค์จะเสด็จมา ²⁷ดังนั้น ผู้ใดที่กินปังหรือดื่มจากถ้วยขององค์พระผู้เป็นเจ้าอย่างไม่สมควร ก็ผิดต่อพระกายและผิดต่อพระโลหิตขององค์พระผู้เป็นเจ้า

²⁸แต่ละคนจงพิจารณาตนเอง แล้วจึงกินปังและดื่มจากถ้วย ²⁹เพราะผู้ใดที่กินและดื่ม^gโดยไม่ยอมรับรู้พระกาย^h ก็กินและดื่มการตัดสินลงโทษตนเอง ³⁰เพราะเหตุนี้ ในหมู่ท่านทั้งหลายจึงมีหลายคนอ่อนแอ เจ็บป่วย และบางคนก็ตายไปแล้ว^{[1] 31}ถ้าเราได้พิจารณาตนอย่างละเอียด เราจะไม่ถูกตัดสินลงโทษ ³²แต่เมื่อองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงตัดสินลงโทษเรา พระองค์ทรงกระทำเช่นนี้เป็นการตักเตือนแก้ไข เพื่อมิให้เราถูกลงโทษพร้อมกับโลกนี้^j

³³ดังนั้น พี่น้องทั้งหลาย เมื่อท่านมาชุมนุมกันเพื่อกินเลี้ยง จงคอยกัน ³⁴ถ้าผู้ใดหิวก็จงกินที่บ้าน เพื่อพระเจ้าจะได้ไม่ต้องทรงลงโทษท่านเมื่อมาชุมนุมกัน ส่วนเรื่องอื่น ข้าพเจ้าจะจัดระเบียบเมื่อข้าพเจ้ามาถึง

11 a นั่นคือ พระคริสตเจ้า ชายผู้คลุมศีรษะของตนก็ซ่อนพระพักตร์ของพระคริสตเจ้าไว้ แทนที่จะ “สะท้อนถึงความสุกใสของพระองค์บนใบหน้าของตนที่ไม่มีผ้าคลุม” (2 คร 3:18) เปาโลกำลังเล่นคำว่า “ศีรษะ” (หัว kephale) ในสองความหมาย “หัว” (ศีรษะ) หรือ “หัวหน้า” (เจ้านาย) เหตุผลของเปาโลตั้งอยู่บนประเพณีที่ท่านคุ้นเคย (ข้อ 16) เราจะเข้าใจข้อสรุปของเปาโลได้ก็ต้องเข้าใจขนบธรรมเนียมเรื่องนี้ด้วย

^b ทูตสวรรค์เป็นผู้รักษาความเป็นระเบียบเรียบร้อยในศาสนพิธีตามที่ชาวยิวบางคน เช่น ที่คุมรานอธิบายความหมายของข้อความใน ฉธบ 23:15 ว่า “ทูตสวรรค์” (แทนพระยาห์เวห์) จะได้ไม่เห็นสิ่งไม่สมควร

^c กินอาหาร “ของตน” เน้นความแตกต่างกับการเลี้ยงอาหารค่ำ “ขององค์พระผู้เป็นเจ้า” ในข้อ 20 ซึ่งเรียกร้องให้เป็นการฉลองร่วมกันในความรัก ไม่ใช่เป็นการแบ่งแยกออกเป็นกลุ่มอย่างเห็นแก่ตัว

^d เปาโลรู้ความจริงข้อนี้ไม่ใช่เพราะพระคริสตเจ้าทรงเปิดเผยให้โดยตรง แต่ท่านได้รับมาจากธรรมประเพณีที่ย้อนกลับไปที่พระเยซูเจ้าเอง ในที่นี้เช่นเดียวกับใน 15:3-7 (ดู 15:3 เชิงอรรถ b) เปาโลใช้ศัพท์เทคนิคของพวกรับบี (อาจารย์ของชาวยิว) ในเรื่องเกี่ยวกับการส่งทอดธรรมประเพณีต่อๆ กันมา ดูเหมือนว่าเปาโลกำลังอ้างถึงธรรมประเพณีแรกเริ่มของคริสตชนเรื่องศีลมหาสนิท โดยใช้ถ้อยคำและสำนวนที่ไม่ใช่ของตน

^e บางฉบับว่า “นี่เป็นกายของเรา ที่ถูกหักเพื่อท่านทั้งหลาย” หรือ “นี่เป็นกายของเรา ที่มอบให้ท่านทั้งหลาย”

^f ข้อความของเปาโลมีความใกล้เคียงกับของลูกา 22:19-20

^g บางฉบับเสริมว่า “อย่างไม่สมควร”

^h บางฉบับว่า “พระกายขององค์พระผู้เป็นเจ้า” ข้อนี้โดยทั่วไปจะเข้าใจว่าคริสตชนบางคนไม่ยอมรับรู้ว่าพระคริสตเจ้าประทับอยู่ในศีลมหาสนิท (เทียบ ข้อ 27) อย่างไรก็ตาม จดหมายฉบับนี้เน้นถึงพระศาสนจักรในฐานะเป็นพระกายของพระคริสตเจ้า ทำให้เข้าใจว่าในที่นี้เปาโลยังพูดถึงคริสตชนบางคนที่เห็นแก่ตัว ไม่สนใจต่อความต้องการของคริสตชนอื่นๆ ที่ร่วมเป็นกายเดียวกัน (เทียบ ข้อ 11 และ 33)

^[1] เปาโลคงคิดว่าโรคภัยไข้เจ็บและความตายของชาวโครินธ์บางคนเป็นการลงโทษที่ไม่เคารพต่อ “พระกายและพระโลหิตขององค์พระผู้เป็นเจ้า”

^j พระเจ้าทรงลงโทษเพื่อสั่งสอนให้คริสตชนกลับใจเปลี่ยนแปลงตนเองก่อนวันพิพากษาครั้งสุดท้าย การลงโทษเช่นนี้ไม่จำเป็น ถ้าผู้ที่ทำผิดได้พิจารณาและแก้ไขตนเอง โดยเฉพาะในโอกาสร่วมรับพระกายของพระคริสตเจ้าในศีลมหาสนิท (ข้อ 31)