เพลงสดุดีที่ 39

พระเจ้าทรงเป็นความหวังของมนุษย์^a

ใน สดด ประเภทอ้อนวอนบทนี้ ผู้ประพันธ์ป่วยหนักและเชื่อว่าตนจะต้องตายแน่ๆ เขาตั้งใจอยู่อย่างสงบเงียบ ไม่ร้องคร่ำครวญ เพื่อไม่ให้ศัตรูดีใจที่เขาประสบความทุกข์ แต่ในที่สุดเขาก็ทนเงียบอยู่ต่อไปไม่ได้ ต้องทูลถามพระเจ้าว่าเขายังมีชีวิตสั้นๆ นี้เหลืออยู่อีกเท่าไร เขาไม่ได้บ่นว่าพระเจ้า เพียงแต่วอนขอพระองค์ให้อภัยบาปของเขา ซึ่งเขาคิดว่าเป็นเหตุให้เขาต้องเจ็บป่วยเช่นนี้ เขาคิดว่าชีวิตของเขาเป็นเสมือนคนเดินทางซึ่งอยู่ที่นี่วันนี้ และต้องจากไปวันรุ่งขึ้น คริสตชนอาจมีความรู้สึกโดดเดี่ยวเช่นนี้ได้ แต่เขาก็มีภาษีดีกว่าผู้ประพันธ์เพลงสดุดีบทนี้ เพราะเขามีความเชื่อในการกลับคืนพระชนมชีพของพระคริสตเจ้าซึ่งประทานความหวังและชีวิตแก่ทุกคนที่เป็นศิษย์ติดตามพระองค์

สำหรับหัวหน้านักขับร้อง ตามทำนองของเยดูธูน เพลงสดุดีของกษัตริย์ดาวิด

¹ข้าพเจ้ากล่าวว่า "ข้าพเจ้าจะควบคุมวิถีชีวิตไว้

        เพื่อจะไม่ทำบาปด้วยคำพูด

ข้าพเจ้าจะเอาขลุมครอบปากไว้

        ตราบที่คนชั่วร้ายอยู่ต่อหน้าข้าพเจ้า

²ข้าพเจ้าทำตนเป็นคนใบ้ นิ่งเงียบ ไม่พูด

        แต่ความเจริญรุ่งเรืองของคนบาป^bก็ทำให้ข้าพเจ้าทรมานใจมากยิ่งขึ้น

³ใจของข้าพเจ้ารุ่มร้อนอยู่ภายใน

        เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ใจก็ลุกเป็นไฟ

แล้วถ้อยคำก็พรั่งพรูออกมา

⁴ข้าแต่พระยาห์เวห์ โปรดให้ข้าพเจ้าได้รู้จุดจบ

        ว่าจะต้องมีชีวิตอยู่อีกนานเท่าใด

โปรดให้ข้าพเจ้ารู้ว่าข้าพเจ้าเปราะบางเพียงใด

⁵ดูซิ พระองค์ประทานชีวิตแก่ข้าพเจ้าสั้นนัก

        ความยาวแห่งชีวิตของข้าพเจ้าไม่มีความหมายใดเลย เมื่อเทียบกับพระองค์

มนุษย์ทุกคนเป็นเหมือนลมที่พัดมาเพียงวูบเดียว

(พักครู่หนึ่ง)

⁶ถูกแล้ว มนุษย์ทุกคนผ่านไปเหมือนเงา

        เขากระวนกระวายโดยไร้ประโยชน์

สะสมทรัพย์สมบัติ^cไว้ แต่ไม่รู้ว่าใครจะได้ใช้สมบัตินั้น

⁷ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า บัดนี้ข้าพเจ้าจะหวังอะไรได้

        ความหวังของข้าพเจ้าอยู่ในพระองค์

⁸ขอพระองค์ทรงช่วยข้าพเจ้าให้พ้นจากความผิดทั้งปวง

        อย่าให้ข้าพเจ้าต้องเป็นเป้าให้คนโง่เง่าเย้ยหยัน

⁹ข้าพเจ้าเงียบแล้ว ไม่พูดอะไรอีก

        เพราะพระองค์ทรงกระทำทุกอย่าง

¹⁰โปรดอย่าทรงทรมานข้าพเจ้าอีกต่อไป

        ข้าพเจ้าถูกพระองค์โบยตีจนสิ้นแรงแล้ว

¹¹พระองค์ทรงแก้ไขความประพฤติของมนุษย์โดยทรงลงโทษบาปของเขา

        ทรงทำลายทรัพย์สมบัติที่มนุษย์หวงแหนเหมือนกับมอดทำลาย

ถูกแล้ว มนุษย์แต่ละคนก็เหมือนลมที่พัดมาเพียงวูบเดียว

(พักครู่หนึ่ง)

¹²ข้าแต่พระยาห์เวห์ โปรดทรงฟังคำอธิษฐานภาวนาของข้าพเจ้า

        โปรดทรงเงี่ยพระกรรณฟังเสียงร้องขอความช่วยเหลือของข้าพเจ้า

อย่าได้ทรงปิดพระกรรณจากเสียงร่ำไห้ของข้าพเจ้า

        เพราะข้าพเจ้าเป็นเสมือนคนแปลกหน้าสำหรับพระองค์

เป็นคนร่อนเร่เหมือนบรรพบุรุษทั้งหลายของข้าพเจ้า

¹³โปรดเบือนพระพักตร์ไปจากข้าพเจ้า เพื่อข้าพเจ้าจะได้สดชื่นขึ้น^d

        ก่อนที่ข้าพเจ้าจะจากไปและไม่มีอะไรเหลือเลย

39 a เทียบ สดด 88 ผู้ประพันธ์แสดงความผิดหวังที่เห็นคนอธรรมเจริญรุ่งเรือง และรู้สึกว่าอายุของคนเราสั้นนัก (ข้อ 1-6) เขาจึงฝากตนไว้กับพระเจ้าและขอความกรุณาจากพระองค์

^b “ความเจริญรุ่งเรืองของคนบาป” แปลโดยคาดคะเน

^c “ทรัพย์สมบัติ” คำนี้ไม่มีในภาษาฮีบรู แต่เพิ่มเข้ามาเพื่อให้ได้ความหมาย

^d “ข้าพเจ้าจะได้สดชื่นขึ้น” แปลตามตัวอักษรว่า “เพื่อข้าพเจ้าจะได้ยิ้มแย้ม” (ดู โยบ 9:27; 10:20)