7 ¹“ชีวิตมนุษย์บนแผ่นดินเป็นการถูกเกณฑ์ทหาร^a

                    ชีวิตของเขาเป็นเหมือนชีวิตของลูกจ้าง^b

          ²ทาสโหยหาเวลาเย็น

                    ลูกจ้างรอคอยค่าจ้างฉันใด

          ³แต่ละเดือนในชีวิตของข้าพเจ้าก็ผ่านไปโดยไร้ความหมาย

                    แต่ละคืนก็มีแต่ความทุกข์ฉันนั้น

          ⁴เมื่อนอนลง ข้าพเจ้าก็พูดว่า “ข้าพเจ้าจะลุกขึ้นเมื่อไร”

                    แต่กลางคืนก็ยาว และข้าพเจ้าก็พลิกตัวไปมาจนรุ่งเช้า^c

          ⁵ร่างกายของข้าพเจ้ามีหนอนและผิวหนังตกสะเก็ด

                    ผิวหนังของข้าพเจ้าแตกและเป็นหนอง

          ⁶วันของข้าพเจ้าวิ่งเร็วกว่ากระสวยของช่างทอ

                    และจบลงโดยไร้ความหวัง”

          ⁷“ข้าแต่พระเจ้า ขอทรงระลึกว่าชีวิตของข้าพเจ้าเป็นเหมือนลมวูบเดียว

                    ตาของข้าพเจ้าจะไม่เห็นอะไรดีอีกเลย^d

          ⁸ตาของผู้ที่เห็นข้าพเจ้าจะไม่เห็นข้าพเจ้าอีก

                    พระองค์จะทรงมองหาข้าพเจ้า ข้าพเจ้าก็จะไม่อยู่อีกแล้ว

          ⁹เมฆจางหายไปฉันใด

                    ผู้ที่ลงไปยังแดนผู้ตายก็จะไม่กลับมาฉันนั้น^e

          ¹⁰เขาจะไม่กลับบ้านของตนอีก

                    ที่อยู่ของเขาจะไม่เห็นเขาอีกเลย

          ¹¹ข้าพเจ้าจึงจะไม่ยั้งปาก

                    ข้าพเจ้าจะพูดด้วยจิตใจที่กังวล

          ข้าพเจ้าจะคร่ำครวญเพราะมีใจขมขื่น

          ¹²ทำไมพระองค์จึงทรงวางยามเฝ้าข้าพเจ้า

                    ข้าพเจ้าไม่ใช่ทะเลหรือสัตว์ร้ายในทะเล^f

          ¹³เมื่อข้าพเจ้าพูดว่า ‘เตียงจะทำให้ข้าพเจ้าสบายขึ้น

                    ที่นอนจะบรรเทาความทุกข์ของข้าพเจ้า’

          ¹⁴พระองค์ก็ทำให้ข้าพเจ้าต้องกลัวเพราะฝันร้าย

                    ทำให้ข้าพเจ้าตกใจเพราะเห็นนิมิต

          ¹⁵ข้าพเจ้าอยากถูกรัดคอตาย^g

                    ดีกว่าต้องถูกทรมานเช่นนี้^h

          ¹⁶ข้าพเจ้าทรุดโทรมลง จะไม่มีชีวิตอยู่ตลอดไป

                    ขอพระองค์ทรงปล่อยข้าพเจ้าไว้ตามลำพังเถิด

          วันคืนของข้าพเจ้าเป็นแต่เพียงลมวูบเดียว

          ¹⁷มนุษย์เป็นอะไร พระองค์จึงทรงให้ความสำคัญแก่เขา

                    ทำไมพระองค์จึงเอาพระทัยใส่เขาⁱ

          ¹⁸พระองค์ทรงเยี่ยมเขาทุกเช้า

                    ทรงทดสอบเขาทุกขณะ

          ¹⁹อีกนานเท่าใดพระองค์จึงจะทรงเบือนพระพักตร์ไปจากข้าพเจ้า

                    พระองค์ไม่ทรงปล่อยข้าพเจ้าแม้แต่ชั่วเวลาจะกลืนน้ำลายได้

          ²⁰พระองค์ทรงเฝ้าดูมนุษย์ ถ้าข้าพเจ้าทำบาป

โปรดทรงบอกเถิดว่า ข้าพเจ้าทำอะไรกับพระองค์^j

ทำไมพระองค์จึงทรงทำให้ข้าพเจ้าเป็นเป้าของพระองค์

ทำไมข้าพเจ้าจึงเป็นภาระของพระองค์^k

²¹ทำไมพระองค์ไม่ประทานอภัยบาปของข้าพเจ้า

ไม่ทรงลบล้างความผิดของข้าพเจ้า

ในไม่ช้าข้าพเจ้าจะนอนลงในฝุ่นดิน

พระองค์จะทรงแสวงหาข้าพเจ้า

แต่ข้าพเจ้าจะไม่อยู่อีกแล้ว”^l

7 a “การถูกเกณฑ์ทหาร” (ดู 14:14) มีความหมายทั้งการต้องสู้รบและต้องถูกเกณฑ์แรงงาน สำนวนแปลภาษากรีกว่า “การทดสอบ” ภาษาละตินว่า “militia” ซึ่งหมายความว่าการทำสงครามหรือการรับราชการทหาร

^b “ลูกจ้าง” หมายถึงกรรมกรที่ได้รับค่าจ้างเป็นรายวัน (ฉธบ 24:15; มธ 20:8) เขาต้องทำงานสำหรับนายจ้างตั้งแต่เช้าจนค่ำ ไม่ผิดกับทาส (ลนต 25:39-40)

^c “พลิกตัวไปมาจนรุ่งเช้า” แปลโดยคาดคะเน ต้นฉบับไม่ชัดเจน

^d โยบยอมรับว่าชีวิตมนุษย์ต้องทนทุกข์และต้องตาย เขาจึงหยุดคิดชั่วครู่ และภาวนาขอพระเจ้าให้มีช่วงเวลาสงบสุขสักระยะหนึ่งแม้จะสั้น ก่อนที่จะตาย

^e “ผู้ที่ลงไปยังแดนผู้ตายก็จะไม่กลับมา” ผู้เขียนสะท้อนความเห็นของชาวยิวในสมัยนั้นที่นี่ (และใน 10:21; 14:7-22; 16:22 – ดู 2 ซมอ 12:23; สดด 88:10 ฯลฯ) ว่าเป็นไปไม่ได้ที่ใครจะกลับมาอีกจากแดนผู้ตาย (ดู กดว 16:33 เชิงอรรถ f)

^f “สัตว์ร้ายในทะเล” หมายถึงสัตว์ทะเลขนาดใหญ่ในตำนานเทพ ในตำนานของชาวบาบิโลนเรื่องต้นกำเนิดของโลก Tiamath เทพีแห่งทะเลให้กำเนิดแก่เทพต่างๆ แต่ในที่สุด เทพเหล่านี้องค์หนึ่ง (คือเทพมาร์ดุ๊ก) ก็เอาชนะเทพี Tiamath ได้ ชาวยิวและกวีหลายคนจึงยังมีจินตนาการถึงเรื่องนี้ พระยาห์เวห์ทรงพิชิตแล้วทำให้ความวุ่นวายมีระเบียบ ทำให้ทะเลและสัตว์มหึมาในทะเลอยู่ใต้อำนาจของพระองค์ (ดู 3:8 เชิงอรรถ e; 9:13; 26:12; 40:25ฯ; สดด 65:7; 74:13-14; 77:16; 89:9-10; 93:3-4; 104:7, 26; 107:29; 148:7; อสย 27:1; 51:9)

^g “ข้าพเจ้าอยากถูกรัดคอตาย” วรรณคดีของชาวอียิปต์โบราณกล่าวบ่อยๆ ถึงการฆ่าตัวตายของผู้ “เบื่อหน่ายชีวิต” แต่โยบไม่คิดจะฆ่าตัวตาย เราพบเรื่องการฆ่าตัวตายน้อยมากในพันธสัญญาเดิม (ดู 2 ซมอ 17:23 เชิงอรรถ e)

^h “ดีกว่าต้องถูกทรมานเช่นนี้” แปลโดยคาดคะเน ต้นฉบับภาษาฮีบรูว่า “กระดูกของข้าพเจ้า”

ⁱ “มนุษย์เป็นอะไร... พระองค์จึงเอาพระทัยใส่เขา” เป็นการพูดประชดประชันด้วยความขมขื่น ผู้เขียนดูเหมือนจะสะท้อนข้อความใน สดด 8 ซึ่งกล่าวถึงการที่พระเจ้าเอาพระทัยใส่ต่อมนุษย์ แต่ในที่นี้โยบกลับเห็นว่าความเอาพระทัยใส่ของพระเจ้ากลายเป็นการสอดส่องคอยจับผิดมนุษย์อยู่ตลอดเวลา ผู้ประพันธ์ สดด 139 เห็นว่าการที่พระเจ้าเอาพระทัยใส่ต่อมนุษย์ทำให้มนุษย์มีความไว้วางใจในพระองค์ แต่โยบกลับมองเห็นว่าพระเจ้าทรงเป็นอริคอยจับผิดมนุษย์อย่างเคร่งครัด โยบจึงมีปฏิกิริยาต่อความคิดที่ว่าศาสนาเป็นเพียงการต้องปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ ระวังตัวไม่ทำบาป เพราะถ้าเขาทำผิดกฎเกณฑ์ ก็จะถูกลงโทษ เขากำลังคลำทางไปพบพระเจ้าผู้ทรงพระกรุณา (ข้อ 21)

^j “ข้าพเจ้าทำอะไรกับพระองค์” บาปของมนุษย์ทำร้ายพระเจ้าไม่ได้

^k “เป็นภาระของพระองค์” แปลตามต้นฉบับภาษากรีก ต้นฉบับภาษาฮีบรูว่า “เป็นภาระแก่ข้าพเจ้า”

^l ถ้อยคำสุดท้ายที่คาดไม่ถึงนี้ชวนให้คิดว่าพระเจ้าทรงเอาพระทัยใส่ต่อมนุษย์อย่างลึกลับ