ง. สวนองุ่นของนาโบท
นาโบทไม่ยอมให้สวนองุ่นแก่กษัตริย์อาคับ
21 1ต่อมาไม่นาน นาโบทชาวยิสเรเอลมีสวนองุ่นที่เมืองยิสเรเอล ใกล้พระราชวังaของกษัตริย์อาคับแห่งสะมาเรีย 2กษัตริย์อาคับตรัสแก่นาโบทว่า “จงยกสวนองุ่นของท่านให้เราทำเป็นสวนผักเถิด เพราะสวนนี้อยู่ใกล้วังของเรา เราจะให้สวนองุ่นที่ดีกว่านี้แทน หรือถ้าท่านยินดีขาย เราจะจ่ายเงินให้ตามราคา” นาโบททูลตอบกษัตริย์อาคับว่า “พระยาห์เวห์ทรงห้ามมิให้ข้าพเจ้ายกมรดกของบรรพบุรุษให้พระองค์”
กษัตริย์อาคับกับพระนางเยเซเบล
4กษัตริย์อาคับเสด็จกลับพระราชวังด้วยพระทัยขุ่นเคืองและทรงพระพิโรธที่นาโบทชาวยิสเรเอลทูลพระองค์ว่า “ข้าพเจ้าจะไม่ยกมรดกของบรรพบุรุษให้แก่พระองค์” พระองค์เสด็จเข้าที่บรรทม หันพระพักตร์เข้าฝาผนัง ไม่ทรงยอมเสวยพระกระยาหาร 5มเหสีเยเซเบลเสด็จเข้าไปทูลถามว่า “ทำไมพระทัยของพระองค์จึงขุ่นเคืองจนไม่ทรงยอมเสวยพระกระยาหาร” 6พระองค์ทรงตอบว่า “เพราะเราบอกนาโบทชาวยิสเรเอลว่า ‘จงยกสวนองุ่นของท่านให้เราเถิด เราจะให้เงิน หรือถ้าท่านพอใจ เราจะให้สวนองุ่นอื่นแทน’ แต่เขากลับตอบว่า ‘ข้าพเจ้าจะไม่ยกสวนองุ่นให้พระองค์’” 7มเหสีเยเซเบลจึงทูลว่า “พระองค์ทรงเป็นกษัตริย์ปกครองอิสราเอลเช่นนี้หรือ ขอทรงลุกขึ้นเสวยพระกระยาหารให้สบายพระทัยเถิด หม่อมฉันเองจะให้สวนองุ่นของนาโบทชาวยิสเรเอลแก่พระองค์”
นาโบทถูกประหารชีวิต
8พระนางทรงพระอักษรลงพระนามกษัตริย์อาคับ ประทับตราของพระองค์ ส่งไปถึงผู้อาวุโสและบุคคลสำคัญbที่อยู่ในเมืองเดียวกับนาโบท 9พระนางทรงเขียนในลายพระหัตถ์ว่า “ท่านทั้งหลายจงประกาศวันถือศีลอดอาหารc เรียกประชาชนมาชุมนุมกัน และให้นาโบทนั่งอยู่แถวหน้า 10แล้วจงหาอันธพาลสองคนd ให้มานั่งเผชิญหน้ากับนาโบท และกล่าวหาเขาว่า ‘ท่านสาปแช่งพระเจ้าและกษัตริย์’ แล้วท่านทั้งหลายจะนำเขาออกไปนอกเมืองและเอาหินทุ่มเขาให้ตาย”e
11คนในเมืองของนาโบท บรรดาผู้อาวุโสและบุคคลสำคัญที่อาศัยอยู่ในเมืองปฏิบัติตามรับสั่งของพระนางเยเซเบลที่เขียนไว้ในลายพระหัตถ์ที่พระนางทรงส่งไป 12ชาวเมืองได้ประกาศวันถือศีลอดอาหาร สั่งให้นาโบทมานั่งแถวหน้าในหมู่ประชาชน 13อันธพาลสองคนออกมานั่งเผชิญหน้ากับเขา อันธพาลกล่าวหานาโบทต่อหน้าประชาชนว่า “นาโบทได้สาปแช่งพระเจ้าและกษัตริย์” เขาจึงนำนาโบทออกไปนอกเมืองและเอาหินทุ่มจนตาย 14ชาวเมืองส่งข่าวไปทูลพระนางเยเซเบลว่า “นาโบทถูกหินทุ่มตายแล้ว” 15เมื่อพระนางเยเซเบลทรงได้ยินว่านาโบทถูกหินทุ่มตายแล้ว ก็ทูลกษัตริย์อาคับว่า “ขอทรงลุกขึ้น เสด็จไปยึดครองสวนองุ่นที่นาโบทชาวยิสเรเอลเคยปฏิเสธไม่ยอมขายให้พระองค์ เพราะนาโบทไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไป เขาตายแล้ว” 16เมื่อกษัตริย์อาคับทรงได้ยินว่านาโบทตายแล้ว พระองค์ก็เสด็จลงไปยังสวนองุ่นของนาโบทชาวยิสเรเอล เพื่อยึดครองสวนองุ่นนั้น
เอลียาห์ประกาศคำตัดสินของพระเจ้าf
17พระยาห์เวห์ตรัสแก่เอลียาห์ชาวทิชบีว่า 18“จงออกเดินทางลงไปเฝ้ากษัตริย์อาคับแห่งอิสราเอลที่กรุงสะมาเรียเถิด เขากำลังอยู่ในสวนองุ่นของนาโบท เขาลงไปยึดครองสวนองุ่นนั้น 19ท่านจะต้องบอกเขาว่า “พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้ ท่านฆ่าคน และบัดนี้ท่านยังยึดสมบัติของเขาอีกหรือ ท่านจะต้องบอกเขาว่าg พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้ ณ ที่ซึ่งสุนัขเลียเลือดของนาโบท สุนัขจะเลียเลือดของท่านด้วย” 20กษัตริย์อาคับตรัสกับเอลียาห์ว่า “คู่ปรับของเราเอ๋ย ท่านมาจับผิดเราใช่ไหม”
เอลียาห์ทูลตอบว่า “ใช่แล้ว เพราะพระองค์ทรงยอมปล่อยตัวทำสิ่งชั่วร้ายเฉพาะพระพักตร์พระยาห์เวห์ 21พระยาห์เวห์จึงตรัสว่า ‘เราจะนำหายนะมาสู่ท่าน เราจะทำลายลูกหลานของท่านให้หมดสิ้นไป และจะกวาดล้างชายทุกคนในตระกูลอาคับ ไม่ว่าจะเป็นทาสหรือเป็นอิสระในอิสราเอล 22เราจะทำให้ราชวงศ์ของท่านเป็นเหมือนราชวงศ์เยโรโบอัมบุตรของเนบัท และเหมือนราชวงศ์บาอาชาบุตรของอาคิยาห์ เพราะท่านได้ยั่วยุให้เราโกรธ และนำอิสราเอลให้ทำบาป’ 23พระยาห์เวห์ยังตรัสเกี่ยวกับพระนางเยเซเบลด้วยว่า ‘สุนัขจะกินเนื้อของเยเซเบลในเมืองhยิสเรเอล’ 24คนในตระกูลของอาคับซึ่งตายในเมือง สุนัขจะมากัดกิน ส่วนคนที่ตายในทุ่งนา นกในอากาศจะมาจิกกิน”
25ไม่มีผู้ใดที่ปล่อยตัวทำความชั่วร้ายเฉพาะพระพักตร์พระยาห์เวห์มากเท่ากษัตริย์อาคับ ซึ่งมเหสีเยเซเบลทรงชักชวนให้ทำผิด 26พระองค์ทรงทำการน่าสะอิดสะเอียนอย่างยิ่ง โดยไปกราบไหว้รูปเคารพดังที่ชาวอาโมไรต์เคยทำ พระยาห์เวห์จึงทรงขับไล่ชาวอาโมไรต์ออกไปจากแผ่นดินเมื่อชาวอิสราเอลเข้ามายึดครองi
กษัตริย์อาคับทรงยอมรับผิด
27เมื่อกษัตริย์อาคับทรงได้ยินถ้อยคำเหล่านี้ พระองค์ทรงฉีกฉลองพระองค์ด้วยความทุกข์ ทรงสวมใส่เสื้อผ้ากระสอบ ไม่ทรงยอมเสวยพระกระยาหาร บรรทมทั้งๆ ที่ยังฉลองพระองค์ด้วยผ้ากระสอบ ทรงพระดำเนินโดยก้มพระเศียรแสดงความทุกข์ 28พระยาห์เวห์ตรัสถามเอลียาห์ชาวทิชบีว่า 29“ท่านสังเกตเห็นไหมว่าอาคับถ่อมตนลงต่อหน้าเราอย่างไร เพราะเขาได้ถ่อมตนลงต่อหน้าเรา เราจะไม่นำหายนะมาในช่วงชีวิตของเขา แต่จะนำหายนะมาสู่ราชวงศ์ในช่วงชีวิตบุตรของเขา”
21 a พระราชวังนี้อยู่ที่เมืองยิสเรเอล (18:45) ไม่ใช่พระราชวังที่กรุงสะมาเรีย (2 พกษ 9:25-26)
b ต้นฉบับภาษาฮีบรูเสริมว่า “ของเมือง”
c ในช่วงเวลาภัยพิบัติ จะมีการประกาศให้ประชาชนจำศีลอดอาหารและอธิษฐานภาวนา (วนฉ 20:26; ยอล 1:14; 2:15) เพื่อให้พระเจ้าทรงพระกรุณาอภัยโทษ และเพื่อค้นหาว่าใครเป็นต้นเหตุที่ได้ทำบาป ยั่วยุพระพิโรธของพระเจ้า ในเวลานั้นคงมีภัยพิบัติสักอย่างหนึ่งในบริเวณเมืองยิสเรเอล เช่น ภัยแล้ง การกันดารอาหาร พระนางเยเซเบลจึงทรงฉวยโอกาสนี้เพื่อลงโทษนาโบทตามแผนของพระนางได้
d เพื่อจะลงโทษประหารชีวิตผู้ใด จำเป็นต้องมีพยานกล่าวโทษอย่างน้อยสองคน (กดว 35:30; ฉธบ 17:6 ดู มธ 16:60ฯ) ต้นฉบับภาษาฮีบรูใช้คำ “อวยพร” แทนคำ “สาปแช่ง” (เช่นเดียวกับในข้อ 13 และ โยบ 1:5,11; 2:5, 9) เพราะชาวยิวคิดว่าจะใช้คำ “สาปแช่ง” กับพระเจ้าไม่ได้
e ดูเหมือนว่าทรัพย์สินของผู้ถูกประหารชีวิตต้องตกเป็นของกษัตริย์
f น่าสังเกตว่าเรื่องนี้คล้ายกับเรื่องนาธันกับกษัตริย์ดาวิดใน 2 ซมอ 12 ในแต่ละกรณี พระยาห์เวห์ทรงปกป้องผู้ต่ำต้อยจากผู้มีอำนาจ ผู้ทำผิดไม่ได้รับโทษทันที เพราะสำนึกตนยอมรับผิด การลงโทษจะเกิดขึ้นในช่วงชีวิตบุตรของเขา อย่างไรก็ตาม น่าสังเกตความแตกต่างระหว่างเรื่องทั้งสองด้วย ราชวงศ์กษัตริย์ดาวิดยังคงเป็นผู้รับพรตามพระสัญญา ขณะที่ราชวงศ์อาคับจะต้อง “ถูกทำลายโดยสิ้นเชิง” ประกาศกนาธันยังคงเป็นประกาศกของกษัตริย์ดาวิดต่อไปและอวยพรซาโลมอน แต่เอลียาห์เป็น “คู่ปรับ” ของกษัตริย์อาคับ
g “ท่านจะต้องบอกเขาว่า” ต้นฉบับภาษากรีกว่า “เพราะเหตุนี้”
h “ในเมือง” แปลตามตัวอักษรว่า “ใต้กำแพง” สำนวนแปลโบราณบางฉบับว่า “ในทุ่ง”
i ข้อ 25-26 คงจะเป็นข้อสังเกตของผู้เรียบเรียง ซึ่งไม่เชื่อว่ากษัตริย์อาคับทรงสำนึกผิดจริงๆ (ข้อ 27-29)
