(ไฟล์ "เสียงวรสาร" โดย วัดแม่พระกุหลาบทิพย์ กรุงเทพฯ)
“ผู้เลี้ยงแกะ” ที่ดี
10 1เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่า ผู้ที่ไม่เข้าคอกแกะทางประตู แต่ปีนเข้าทางอื่น ก็เป็นขโมยและโจร 2ผู้ที่เข้าทางประตูก็เป็นผู้เลี้ยงแกะ 3คนเฝ้าประตูย่อมเปิดประตูให้เขาเข้าไป บรรดาแกะก็ฟังเสียงเขา เขาเรียกชื่อแกะของตนทีละตัวa และพาออกไปข้างนอก 4เมื่อเขาพาแกะออกไปหมดแล้ว เขาจะเดินนำหน้า และแกะก็ตามไปเพราะจำเสียงของเขาได้ 5แกะจะไม่ตามคนแปลกหน้าเลย แต่จะหนีจากเขา เพราะไม่รู้จักเสียงของคนแปลกหน้า
6พระเยซูเจ้าตรัสอุปมาเรื่องนี้ให้คนเหล่านั้นbฟัง แต่เขาไม่เข้าใจว่าสิ่งที่พระองค์ตรัสนั้นหมายถึงสิ่งใด
7พระเยซูเจ้ายังตรัสกับเขาอีกว่า
“เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่า
เราเป็นประตูคอกแกะc
8ทุกคนที่มาdก่อนหน้าเรา
เป็นขโมยและโจร
แต่แกะมิได้ฟังเสียงของเขาเหล่านั้น
9เราเป็นประตู
ผู้ที่เข้ามาทางเราก็จะรอดพ้น
เขาจะเข้าจะออก
และจะพบทุ่งหญ้า
10ขโมยย่อมมา
เพื่อขโมย ฆ่าและทำลาย
เรามา เพื่อให้แกะมีชีวิตe
และมีชีวิตอย่างสมบูรณ์
11เราเป็นผู้เลี้ยงแกะที่ดีf
ผู้เลี้ยงแกะย่อมสละชีวิตเพื่อแกะของตน
12ลูกจ้างที่ไม่ใช่ผู้เลี้ยงแกะ
และไม่เป็นเจ้าของแกะ
เมื่อเห็นสุนัขป่าเข้ามา
ก็ละทิ้งบรรดาแกะและหนีไป
สุนัขป่าแย่งชิงแกะ และฝูงแกะก็กระจัดกระจายไป
13ลูกจ้างวิ่งหนีเพราะเขาเป็นเพียงลูกจ้าง
ไม่มีความห่วงใยฝูงแกะเลย
14เราเป็นผู้เลี้ยงแกะที่ดี
เรารู้จักแกะของเรา
และแกะของเราก็รู้จักเราg
15พระบิดาทรงรู้จักเราฉันใด
เราก็รู้จักพระบิดาฉันนั้น
เรายอมสละชีวิตเพื่อแกะของเรา
16เรายังมีแกะอื่นๆ
ซึ่งไม่อยู่ในคอกนี้
เราต้องนำหน้าแกะเหล่านี้ด้วยh
แกะจะฟังเสียงของเรา
จะมีแกะเพียงฝูงเดียวi
และผู้เลี้ยงเพียงคนเดียว
17พระบิดาทรงรักเรา
เพราะเราสละชีวิตของเรา
เพื่อจะเอาชีวิตนั้นคืนมาอีก
18ไม่มีใครเอาชีวิตไปจากเราได้
แต่เราเองสมัครใจjสละชีวิตนั้น
เรามีอำนาจที่จะสละชีวิตของเรา
และมีอำนาจที่จะเอาชีวิตนั้นคืนมาอีก
นี่คือพระบัญชาที่เราได้รับจากพระบิดาของเรา”
19ชาวยิวมีความคิดเห็นแตกต่างกันอีกเพราะพระวาจานี้ 20หลายคนพูดว่า “คนนี้ถูกปีศาจสิง กำลังพูดเพ้อเจ้อ ท่านทั้งหลายฟังเขาทำไม” 21คนอื่นพูดว่า “ถ้อยคำเหล่านี้ไม่ใช่ถ้อยคำของผู้ถูกปีศาจสิง ปีศาจรักษาตาของคนตาบอดได้หรือ”
V.วันฉลองพระวิหาร ชาวยิวตัดสินใจจะประหารชีวิตพระเยซูเจ้า
พระเยซูเจ้าทรงอ้างว่าเป็นพระบุตรของพระเจ้า
22ขณะนั้นเป็นเทศกาลฉลองพระวิหารที่กรุงเยรูซาเล็ม และเป็นฤดูหนาว 23พระเยซูเจ้าทรงพระดำเนินอยู่ในพระวิหารที่เฉลียงซาโลมอน 24ชาวยิวมาล้อมพระองค์ไว้ ทูลว่า “ท่านจะปล่อยให้ใจของพวกเราสงสัยอยู่นานเท่าใด ถ้าท่านเป็นพระคริสตเจ้า ก็จงบอกพวกเราให้ชัดเจนเถิด”k 25พระเยซูเจ้าตรัสตอบเขาว่า
“เราบอกท่านทั้งหลายแล้วlแต่ท่านไม่เชื่อ
กิจการที่เราทำในนามของพระบิดาของเราก็เป็นพยานให้เรา
26แต่ท่านไม่เชื่อ
เพราะท่านไม่ใช่แกะของเราm
27แกะของเราย่อมฟังเสียงของเรา
เรารู้จักมัน และมันก็ตามเรา
28เราให้ชีวิตนิรันดรแก่แกะเหล่านั้น
และมันจะไม่พินาศเลยตลอดนิรันดร
ไม่มีใครแย่งชิงแกะเหล่านั้นไปจากมือเราได้
29พระบิดาของเรา ผู้ประทานแกะเหล่านี้ให้เรา ทรงยิ่งใหญ่กว่าทุกคนn
และไม่มีใครแย่งชิงoไปจากพระหัตถ์ของพระบิดาได้
30เรากับพระบิดาเป็นหนึ่งเดียวกัน”p
31ชาวยิวหยิบก้อนหินขึ้นจะขว้างพระองค์อีก 32พระเยซูเจ้าจึงตรัสกับเขาว่า “เราได้แสดงกิจการที่ดีหลายอย่างจากพระบิดา แล้วท่านจะเอาก้อนหินขว้างเราเพราะกิจการใด” 33ชาวยิวตอบว่า “พวกเราจะเอาหินขว้างท่าน ไม่ใช่เพราะกิจการที่ดี แต่เพราะท่านพูดดูหมิ่นพระเจ้า ท่านเป็นเพียงมนุษย์ แต่ตั้งตนเป็นพระเจ้า” 34พระเยซูเจ้าตรัสว่า
“มีเขียนไว้ในธรรมบัญญัติของท่านทั้งหลายว่า
‘เราได้กล่าวว่า ท่านทั้งหลายเป็นพระเจ้า’q
35พระคัมภีร์เรียกผู้รับพระวาจาของพระเจ้าว่า ‘เป็นพระเจ้า’
และพระคัมภีร์จะลบล้างไม่ได้
36พระบิดาทรงบันดาลให้เราศักดิ์สิทธิ์
และทรงส่งเรามาในโลก แล้วทำไมท่านทั้งหลายจึงกล่าวหาว่าเราพูดดูหมิ่นพระเจ้า
เมื่อเราพูดว่า ‘เราเป็นบุตรของพระเจ้า’
37ถ้าเราไม่ทำกิจการของพระบิดาของเรา
ท่านก็อย่าเชื่อเราเลย
38แต่ถ้าเราทำ
แม้ว่าท่านทั้งหลายไม่เชื่อเรา
อย่างน้อยก็จงเชื่อในกิจการที่เราทำนั้นเถิด
แล้วท่านจะรู้และเข้าใจว่า
พระบิดาสถิตในเรา และเราอยู่ในพระบิดา”
39คนทั้งหลายพยายามจะจับกุมพระองค์อีก แต่พระองค์ทรงเลี่ยงพ้นจากมือของพวกเขาไปได้
พระเยซูเจ้าเสด็จไปพำนักอยู่อีกฟากหนึ่งของแม่น้ำจอร์แดน
40พระองค์เสด็จข้ามแม่น้ำจอร์แดนอีกครั้งหนึ่ง กลับไปยังสถานที่ซึ่งแต่ก่อนนั้นยอห์นได้ทำพิธีล้าง พระองค์ทรงพำนักอยู่ที่นั่น 41ประชาชนมาเฝ้าพระองค์ พูดว่า “ยอห์นไม่ได้ทำเครื่องหมายอัศจรรย์อะไรเลย แต่ทุกสิ่งที่ยอห์นกล่าวถึงชายคนนี้ก็เป็นความจริง” 42และที่นั่นหลายคนเชื่อในพระองค์
เรียนพระคัมภีร์กับคุณพ่อสมเกียรติ ตรีนิกร
พระวรสารนักบุญยอห์น บทที่ 10
10 a แปลได้อีกว่า “เรียกแกะตามชื่อของมัน”
b “คนเหล่านั้น” หมายถึง ชาวฟาริสีซึ่งจงใจเป็นคนตาบอด (9:40) เขาจึงไม่สามารถเข้าใจว่าอุปมาเรื่องนี้หมายถึงตน
c “ประตูคอกแกะ” หมายถึง ประตูที่เปิดเข้าไปหาแกะ ผู้ที่ “เข้าไป” โดยทางพระเยซูเจ้าเท่านั้นมีอำนาจที่จะเป็นผู้นำแกะได้ (21:15-17)
d สำเนาโบราณบางฉบับละ “ก่อนหน้าเรา” ผู้ที่มาก่อนหน้าพระเยซูเจ้าอาจหมายถึงชาวฟาริสี (เทียบ มธ 23:1-36; ลก 11:39-52; และ มธ 9:36; มก 6:34)
e “ชีวิต” หมายถึง ชีวิตนิรันดร ที่พระเยซูเจ้าประทานให้ (3:16, 36; 5:40; 6:33, 35, 48, 51; 14:6; 20:31) ด้วยพระทัยกว้างขวาง (ดู มธ 25:29; ลก 6:38; วว 7:17)
f พระเจ้าทรงเป็นผู้เลี้ยงประชากรของพระองค์ และจะทรงเลือกผู้เลี้ยงประชากรในสมัยพระเมสสิยาห์ (เทียบ อสค 34:1 เชิงอรรถ a) คำยืนยันของพระเยซูเจ้าที่ว่าทรงเป็นผู้เลี้ยงแกะที่ดีจึงเป็นการอ้างว่าเป็นพระเมสสิยาห์
g ในภาษาของพระคัมภีร์ (ดู ฮชย 2:22 เชิงอรรถ v) “ความรู้” ไม่เป็นเพียงข้อสรุปของกระบวนการทางปัญญา แต่เป็นผลของ “ประสบการณ์” เป็นการได้สัมผัสด้วยตนเอง (ดู ยน 10:14-15 และ 14:20; 17:21-22; เทียบ 14:17; 17:3; 2 ยน 1-2) เมื่อความรู้พัฒนาขึ้น ก็กลายเป็นความรัก (ดู ฮชย 6:6 เชิงอรรถ c และ 1 ยน 1:3 เชิงอรรถ b)
h พระเยซูเจ้าไม่ทรงนำชนต่างชาติให้เข้ามาเป็นชาวยิว แต่ทรงรวบรวมทุกคนให้เป็นประชากรที่ทรงนำไปรับชีวิตนิรันดร
i สำเนาโบราณภาษาละติน (Vg) ว่า “คอกแกะเดียว”
j พระเยซูเจ้าทรงมีชีวิตในพระองค์ (3:35 เชิงอรรถ t) และไม่มีผู้ใดสามารถฉกชิงชีวิตนั้นไปจากพระองค์ได้ (7:30, 44; 8:20; 10:39) พระองค์ทรงสละชีวิตนั้นด้วยความสมัครใจ (ข้อ 18; 14:30; 19:11) ดังนั้น พระองค์จึงทรงบังคับอารมณ์ความรู้สึกได้อย่างสงบและทรงอำนาจ เมื่อต้องเผชิญกับความตาย (12:27; 13:1-3; 17:19; 18:4-6; 19:28)
k จนถึงเวลานั้น พระเยซูเจ้าทรงสั่งสอนโดยใช้อุปมา (ดู ข้อ 6; 16:25, 29) ชาวยิวจึงขอร้องมากกว่าแต่ก่อนให้พระองค์กล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่าเป็นพระเมสสิยาห์หรือไม่ (2:18; 6:30; 8:25) ในพระวรสารสหทรรศน์ คำถามนี้จะเป็นคำถามของมหาสมณะก่อนจะทรงรับทรมาน (มก 14:61)
l คำยืนยันของพระเยซูเจ้าก่อนหน้านี้ ในพระวรสารฉบับนี้ ได้บอกอย่างชัดเจนพอควรแล้วว่า พระองค์ตรัสสอนในฐานะผู้ที่พระเจ้าทรงส่งมา (เทียบ 2:19; 5:17ฯ, 39; 6:32ฯ; 8:24, 28ฯ; 56ฯ; 9:37)
m ความเชื่อในพระเยซูเจ้าเรียกร้องให้เรามีความรู้สึกร่วมกับพระองค์ มนุษย์ต้อง “มาจากเบื้องบน” (8:23) เป็นคน “ของพระเจ้า” (8:47) “ของความจริง” (18:37) เป็นแกะในฝูงของพระองค์ (ข้อ 14) ความเชื่อเรียกร้องให้มีใจที่เปิดกว้างรับความจริง (3:17-21; ดู กจ 13:48 เชิงอรรถ jj; รม 8:29ฯ)
n สำเนาโบราณบางฉบับว่า “สิ่งที่พระบิดาประทานแก่เราก็ยิ่งใหญ่กว่าทุกสิ่ง”
o สำเนาโบราณบางฉบับว่า “ช่วงชิงมัน”
p “หนึ่งเดียวกัน” อาจมีความหมายเพียงว่า อำนาจของพระบุตรเป็นสิ่งเดียวกันกับอำนาจของพระบิดา แต่บริบทแสดงว่ามีความหมายมากกว่านั้น โดยเสนอเอกภาพที่กว้างและลึกซึ้งกว่านั้นอีก ชาวยิวได้เข้าใจความหมายนี้ดี คิดว่าพระเยซูเจ้าทรงอ้างว่าเป็นพระเจ้าเท่ากับพระบิดาด้วย (ข้อ 33 เทียบ 1:1; 8:24, 29; 10:38; 14:9-10; 17:11, 21; และ 2:11 เชิงอรรถ f)
q ข้อความที่ว่า “ท่านทั้งหลายเป็นพระเจ้า” ใน สดด 82:6 กล่าวถึงบรรดาผู้พิพากษาซึ่งทำหน้าที่แทนพระเจ้าเพราะ “การพิพากษาเป็นอำนาจของพระเจ้า” (อพย 21:6; ฉธบ 1:17; 19:17; สดด 58) วิธีอ้างเหตุผลของพระเยซูเจ้าเป็นวิธีการแบบของพวกรับบี คือ ถ้าผู้พิพากษาได้ชื่อว่า “พระเจ้า” ได้ ก็สาอะไรกับพระองค์ที่พระบิดาทรงส่งมา จะเรียกตนเองว่าเป็น “บุตรพระเจ้า” ไม่ได้หรือ เกี่ยวกับสำนวน “พระบุตรของพระเจ้า” ดู ข้อ 36 เทียบ 5:25; 11:4, 27; 20:17, 31 เหตุการณ์นี้จึงเป็นเหตุการณ์ที่กำหนดชะตากรรมของพระเยซูเจ้าโดยเด็ดขาด (ดู 19:7; ดู มธ 4:3 เชิงอรรถ d ด้วย)
