“ท่านทั้งหลายจงมาพักผ่อนกับเราตามลำพัง”
29.อัครสาวกกลับมาเฝ้าพระเยซูเจ้า ( 2 )
b) ประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวัน
1. หลังจากที่บรรดาอัครสาวกได้ปฏิบัติภารกิจของพระเยซูเจ้าแล้ว เขากลับมาพบพระคริสตเจ้า เราทุกคนก็ต้องปฏิบัติเช่นเดียวกันในชีวิตประจำวัน เพื่อพักผ่อนกับพระเยซูเจ้าและทดสอบว่า สิ่งที่เราปฏิบัติสอดคล้องกับการกระทำของพระองค์หรือไม่ สิ่งที่เราพูดสอดคล้องกับพระวาจาของพระองค์หรือไม่ และแผนการของเราสอดคล้องกับแผนการของพระองค์หรือไม่ เราควรวอนขอพระเจ้าให้ทรงส่องแสงสว่างลงในจิตใจ เพื่อเข้าใจความสำคัญของเวลาแห่งการอธิษฐานภาวนา เวลาสงบเงียบ เวลารำพึงพระวาจา เวลาไตร่ตรองทบทวนชีวิตของตน ทั้งนี้ จะได้รู้จักแบ่งปันประสบการณ์ความทุกข์และความสุขกับพระเยซูเจ้า
2. ชีวิตคริสตชนเป็นกระบวนการต่อเนื่อง 2 จังหวะ คือออกจากการอยู่ต่อหน้าเพื่อนมนุษย์เพื่อเข้าเฝ้าเฉพาะพระพักตร์พระเจ้า และออกจากการเข้าเฝ้าพระเจ้าเพื่อไปอยู่ต่อเพื่อนมนุษย์ จังหวะทั้งสองนี้เปรียบได้กับสองเวลาที่จำเป็นสำหรับมนุษย์ทุกวันคือ เวลาพักผ่อนและเวลาทำงาน ถ้าเราไม่มีเวลาพอสมควรเพื่อพักผ่อน เราก็ทำงานไม่ได้ และในทางกลับกัน ถ้าเราไม่ได้ทำงานจนเหนื่อย เราก็พักผ่อนหลับสนิทไม่ได้เช่นกัน
3. ดังนั้น ในชีวิตประจำวัน เราอาจเผชิญกับอันตราย 2 ประการคือ
1) ไม่มีผู้ใดทำงานมากอย่างต่อเนื่องได้ ถ้าเขาไม่พักผ่อนเลย และไม่มีผู้ใดดำเนินชีวิตคริสตชนได้ ถ้าเขาไม่มีเวลาเพื่ออยู่กับพระเจ้า บางทีปัญหาของคริสตชนเราในชีวิตประจำวันคือ เราไม่ให้โอกาสพระเจ้าเพื่อตรัสกับเราในใจ เพราะเรายังไม่รู้วิธีอยู่อย่างสงบเฉพาะพระพักตร์และฟังพระองค์ตรัส เราไม่ให้เวลาพระเจ้าเพื่อทรงเติมพลังฝ่ายจิตใจ จะได้มีพละกำลังในเวลาที่ต้องตื่นตัวเพื่อทำงาน ถ้าเราไม่มีความสนิทสัมพันธ์กับพระเจ้าเช่นนี้ เราก็จะไม่มีพลังเพื่อเผชิญหน้ากับความยากลำบากในชีวิต
2) ผู้อยู่อย่างสงบเป็นเวลานาน จนถอนตัวจากกิจการงานประจำวัน เพื่อปฏิบัติกิจศรัทธาต่าง ๆ มากเกินไป ก็ไม่ปฏิบัติตามคำสอนของพระเยซูเจ้าเช่นกัน ความเลื่อมใสศรัทธาที่ไม่แสดงออกในกิจการงานก็เป็นความศรัทธาที่ไร้ประโยชน์ การอธิษฐานภาวนาที่ไม่เชิญชวนให้ทำงานอย่างเกิดผล ก็ไม่เป็นคำภาวนาที่แท้จริง เพราะเราไม่เข้าเฝ้าพระเจ้าเพื่อหลีกเลี่ยงความสัมพันธ์กับมนุษย์ แต่เพื่อจะได้มีพละกำลังที่จะติดต่อกับมนุษย์อย่างดียิ่งขึ้น น่าสังเกตว่า พระเยซูเจ้าทรงนำบรรดาอัครสาวกไปตามลำพังในที่เปลี่ยว หมายความว่า การพักผ่อนกับพระองค์ไม่สะดวกสบาย แต่เป็นการฝึกฝนให้รู้จักเผชิญหน้ากับความยากลำบาก
4. นักบุญมาระโกเขียนพระวรสารเพื่ออบรมผู้ที่ต้องการเป็นศิษย์ของพระเยซูเจ้า เขาจึงไม่สนใจเท่าใดนักที่จะบันทึกปฏิกิริยาที่ประชาชน ชาวฟาริสีและธรรมาจารย์มีต่อการเปิดเผยของพระเยซูเจ้า แต่สิ่งที่เขาต้องการเน้นคือปฏิกิริยาของบรรดาศิษย์ แม้บางครั้งเขาทั้งหลายไม่เข้าใจพระองค์ ดังนั้น นักบุญมาระโกเล่าหลายครั้งว่า พระเยซูเจ้าทรงเชิญชวนบรรดาศิษย์ให้มาอยู่กับพระองค์ คำเชิญชวนสอดคล้องกับข้อความในพระวรสารตามคำบอกเล่าของนักบุญมัทธิวว่า “ท่านทั้งหลายที่เหน็ดเหนื่อย และแบกภาระหนัก จงมาพบเราเถิด เราจะให้ท่านได้พักผ่อน จงรับแอกของเราแบกไว้ และมาเป็นศิษย์ของเรา เพราะเรามีใจสุภาพอ่อนโยนและถ่อมตนmจิตใจของท่านจะได้รับการพักผ่อน เพราะว่าแอกของเราอ่อนนุ่มและภาระที่เราให้ท่านแบกก็เบา” (มธ 11:28-30)
5. ภารกิจที่พระเยซูเจ้าทรงมอบแก่บรรดาอัครสาวกไม่เป็นการออกเดินทางไปในที่ห่างไกลโดยไม่ต้องกลับมา ตรงกันข้าม เป็นการออกเดินไปปฏิบัติภารกิจ แล้วต้องกลับมาพบพระองค์ เพราะบรรดาศิษย์มีพระเยซูเจ้าอยู่ในใจ เขาคิดถึงพระองค์และรู้ว่าพระองค์ทรงเป็นทั้งผู้เรียกและผู้ส่ง เขาจึงยอมรับว่า พระเยซูเจ้าทรงเป็นศูนย์กลางของการกระทำ ความคิดและคำพูดของตน และเมื่อเขาอยู่กับพระเยซูเจ้าเท่านั้นเขาก็เป็นหมู่คณะของบรรดาศิษย์
