วันศุกร์ที่ 31 มีนาคม 2017
สัปดาห์ที่ 4 เทศกาลมหาพรต
บทอ่าน ปชญ  2:1ก,12-22 / ยน 7:1-2,10,25-30
       ตามปกติคนดีจะไม่สามารถหลีกเลี่ยงการถูกเบียดเบียน ในรูปแบบใดรูปแบบหนึ่ง ตัวอย่างบรรดานักบุญได้ถูกเบียดเบียนอย่างน้อยที่สุด ครั้งใดครั้งหนึ่งในชีวิตของพวกท่าน ปรากฏการณ์นี้เชิญชวนให้เราหยุดพิจารณาสักเล็กน้อย โดยคำจำกัดความ คนดีคือคนที่ไม่เคยทำร้ายใคร และความจริงแล้วพวกท่านพยายามที่จะช่วยทุกคนที่ท่านได้พบปะ เพราะฉะนั้น ทำไมคนที่ดีอย่างนั้นจึงต้องถูกเบียดเบียนด้วย?

        คำตอบสำหรับคำถามนี้ เราจะพบได้ในบทอ่านที่ 1 ในบทอ่านนี้คนชั่วร้ายพยายามอธิบายอย่างเปิดเผยว่า ทำไมพวกเขาจึงเกลียดชังคนดี เพราะชีวิตของคนดีนั้นไม่เหมือนกับชีวิตของคนอื่น ความประพฤติของพวกเขาก็ไม่เหมือนกับเรา เพราะฉะนั้นเราต้องคุกคามคนศักดิ์สิทธิ์ เพราะพวกเขาแตกต่างจากเรา และไม่ใช่เพียงพวกเขาแตกต่างจากเราเท่านั้น แต่ว่าความประพฤติของพวกเขานั้น ดูเหมือนจะเป็นการติเตียนความประพฤติของเรา ถ้าเราเปรียบตัวเราเองกับพวกนั้น พวกเขาก็เหมือนกำลังคุกคามเราเราควรที่จะเป็นคนดีเหมือนกับพวกเขา แต่เราไม่เป็น เพราะฉะนั้นความโน้มเอียงตามธรรมชาติ ก็คือเราต้องยามกำจัดคนที่ทำให้เรารำคาญใจ เพราะความเป็นอยู่ของเขานั้นกำลังตัดสินลงโทษบาปของเรา…ข้าพเจ้าไม่ใช่นักบุญ นอกจากท่านจะคิดว่า นักบุญคือคนบาปที่กำลังพยายามเป็นนักบุญ…

พระเป็นเจ้าทรงสร้างสิ่งสร้างจากความว่างเปล่า นั่นคือสิ่งมหัศจรรย์ที่จะพูดอย่างนี้ แต่ท่านจงมั่นใจว่าพระเป็นเจ้าทรงกระทำสิ่งที่น่าอัศจรรย์มากกว่านั้น คือ
ทรงสามารถสร้างนักบุญที่มาจากคนบาป... จงคิดดี พูดดี และทำดีเพราะทั้งสามสิ่งนี้จะทำให้คนกลายเป็นนักบุญด้วยอาศัยพระเมตตาของพระเป็นเจ้า.