วันพฤหัสบดีที่ 27 ตุลาคม 2016
สัปดาห์ที่ 30 เทศกาลธรรมดา
อฟ 6:10-20
10สุดท้ายนี้ ท่านทั้งหลายจงเป็นผู้เข้มแข็งในองค์พระผู้เป็นเจ้า จงตักตวงพลังจากพระพลานุภาพของพระองค์ 11จงสวมใส่อาวุธครบชุดของพระเจ้า เพื่อท่านจะยืนหยัดต่อต้านเล่ห์กลของปีศาจได้ 12เพราะเรามิได้ต่อสู้กับพลังมนุษย์ แต่ต่อสู้กับเทพนิกรเจ้า และเทพนิกรอำนาจ ต่อสู้กับผู้ปกครองพิภพแห่งความมืดมนนี้ ต่อสู้กับบรรดาจิตแห่งความชั่วร้ายที่อยู่บนท้องฟ้า 13เพราะฉะนั้น ท่านทั้งหลายจงสวมใส่อาวุธครบชุดของพระเจ้า เพื่อจะต้านทานทุกสิ่งได้ในวันเลวร้าย และยืนหยัดอยู่ได้จนถึงที่สุด

14จงยืนหยัดมั่นคง จงคาดสะเอวด้วยความจริง จงสวมความชอบธรรมเป็นเสื้อเกราะ 15จงสวมความกระตือรือร้นที่จะประกาศพระวรสารแห่งสันติเป็นรองเท้า 16จงถือความเชื่อเป็นโล่ไว้เสมอ เพื่อใช้ดับธนูไฟของมาร
17จงใช้ความรอดพ้นเป็นเกราะป้องกันศีรษะ จงถือดาบของพระจิตเจ้าคือพระวาจาของพระเจ้าไว้ 18จงอธิษฐานภาวนาอยู่เสมอ ขอพระจิตเจ้าทรงดลใจคำอธิษฐานวอนขอต่าง ๆ ทุกโอกาส จงตื่นเฝ้า อย่าท้อถอยที่จะวอนขอเพื่อบรรดาผู้ศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายและเพื่อข้าพเจ้าด้วย 19พระองค์จะได้ประทานถ้อยคำให้ข้าพเจ้ามีโอกาสเปิดปากพูด และประกาศธรรมล้ำลึกแห่งพระวรสารได้อย่างองอาจ 20ข้าพเจ้าเป็นทูตที่ถูกจองจำเพราะพระวรสารนี้ ขอให้ข้าพเจ้ามีความกล้าหาญที่จะพูดอย่างเหมาะสมด้วยเถิด

อรรถาธิบายและไตร่ตรอง
• “ที่สุด เราต้องสวมใส่พระคริสตเจ้า”...

• ถ้าเรามีพระองค์เป็นอาภรณ์ เป็นชีวิตของเรา เราจะสามารถเจริญชีวิตได้อย่างมีคุณภาพสูงในการเป็นประชากรของพระเจ้า....

• ประสบการณ์ของพ่อเรื่องอาภรณ์...เราเรียกว่า “ชุดบ้านเณร” สิ่งที่เราสวมใส่เพื่อเป็นตัวเราคือเป็นเณรที่ค่อยๆก้าวหน้าเปลี่ยนแปลงและเติบโต...
o พ่อจำความได้ว่า เวลาเป็นเณรเล็ก พ่อเคยใส่เสื้อแขนยาวกางเกงขาสั้น เสื้อขาว กางเกงดำ เป็นชุดบ้านเณร มีเข็มบ้านเณรติดที่หน้าอกบนกระเป๋าเสื้อ เวลาครั้งแรกที่ได้สวมใส ได้ติดเข็มประจำบ้านเณรที่หน้าอกหลังจากมิสซารับน้องใหม่... โห โห โห ภูมิใจและเท่ห์มากครับ
o แต่พี่น้องว่า “ตลกไหมครับ” เสื้อแขนยาวขาว แต่กางเกงขาสั้นสีดำ... ดูไม่เข้ากันเลย...ขาโผล่มายาวเบื๊อยเลย หลายคนก็ส่วนบนหล่อเขนยาวขาว แต่ขนหน้าแข็งรกเป็นที่สุด ตลกดีครับ แต่มันเป็นชุดบ้านเณร... ใครหนอช่างออกความคิด เสื้อแขนยาวไปกับกางเกงขาสั่นนี่....
o ขณะนั้น เราขาสั้น มองดูพวกรุ่นพี่ๆ เขา พวกพี่ๆ ม.ปลายใส่กางเกงขายาวผู้เน็คไทล์เท่ห์กว่าอีกมาก เห็นเขาผูกเน็คไทล์ก็อยากรอง แต่ห้ามครับ เราเป็นพวกเด็กมัธยมต้นยังไม่มีสิทธิ์ เน็คไทล์ เกือบเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เราไม่มีสิทธิ์ในการสวมใส่เลย ถ้าไปสวมก็ผิดระเบียบ โดนตำหนิครับ.... เราก็รอๆๆๆๆ อยากได้มีโอกาสขึ้นม.ปลายและจะได้สวมเน็คไทล์ อยากได้อยากสวมใส่ครับ นั่นหมายถึงเราโตขึ้น ก้าวหน้าขึ้น
o จริงๆนะครับ เครื่องแบบหรือที่เรียกว่าชุดฟอร์มนี่ความหมายมากเสมอๆเลยครับ พ่ออยู่จนจบม.ต้น แล้วก็ได้เลื่อนขั้นขึ้นไปครับ... ได้สวมเครื่องแบบม.ปลายในที่สุด มีความสุขมากจริงๆเมื่อได้สวมใส่เครื่องแบบเมื่อถึงเวลา...
o และเมื่อได้มาก็รอต่อไปอยากได้เป็นมาสเตอร์เณร แม้เครื่องแบบไม่เปลี่ยนแต่สถานและวัยวุฒิก็เปลี่ยน...ชีวิตก็แบบนี้ครับ
เล่าเรื่องเครื่องแบบต่อครับ

• ตอนไปบ้านเณรกลางก็ไร้รูปแบบ ไม่มีเครื่องแบบ หลังจากอยู่บ้านเณรเล็กมาเจ็ดปี ก็รอไปโคราช ไปบ้านเณรกลางหนึ่งปี ตอนนั้นบ้านเณรกลางเป็นเหมือนเวลาสัมผัสชีวิต ไม่มีเครื่องแบบอะไร มีอะไรก็ใช้อย่างนั้น ขอเพียงให้เรียบร้อย เหมาะสม เรียบง่าย ก็โอเคครับ

• ตาก็มองดูไปที่บ้านเณรใหญ่ เพราะบ้านเณรกลางอยู่ที่โคราชเพียงปีเดียว... เราเห็นบ้านเณรใหญ่ มองดูพี่ที่บ้านเณรใหญ่ที่เขาเรียกกันว่า “บราเดอร์” โห ฝันอีกแล้ว อยากได้รับการเรียกเช่นนั้นบ้าง พวกบราเดอร์เณรใหญ่เขาใส่เสื้อมีปลอกคอ เสื้อสีฟ้า โอ...เท่ห์ที่สุดๆ อยากได้จริงๆ อยากให้ถึงเวลาเข้าบ้านเณรใหญ่จริงๆ
o เป็นเณรเล็กมาเจ็ดปี เณรกลางหนึ่งปี....
o อยากได้เป็นเณรใหญ่แล้ว แม้จะอีกเจ็ดปีก็ตาม...
o อยากได้สวมเสื้อแบบที่เขาสวมที่เขาเรียกว่าเสื้อเคอร์ยี่แมน อยากได้อยากสวมใส่มาก แต่ต้องรอต่อไปจนจบบ้านเณรกลาง
o กลับจากบ้านเณรกลางมาก็ได้สวมใส่เสื้อที่มีปลอกคอจนได้ มีความสุขมากๆๆๆๆ จริง
o เป็นเณรใหญ่แล้ว เรียนต่อไปอีกเจ็ดปี... แต่บัดนี้เราได้เครื่องแบบเณรใหญ่แล้ว...ต้องใช้เสื้อแบบนี้ไปตลอด มีเข็มบ้านเณรใหญ่ด้วย
o ขณะเดียวกันก็มองไปที่รุ่นพี่ เขาอยู่บ้านเณรใหญ่มาสี่ปี ขึ้นปีที่ห้า พวกเขาได้สวมเสื้อหล่อยาวสีขาว..อีกแล้ว..อยากได้สวมเสื้อหล่อสักที... เมื่อไรได้รับพิธีแต่งตั้งเป็นผู้อ่านพระคัมภีร์ ก็อยากได้เป็นอีก รอๆๆๆๆ ต่อไปอีกสี่ปี...
o เรียนจนจบปรัชญาอดทนเรียนและรอคอย... จนได้เสื้อหล่อตัวแรกสีขาวสะอาด ต้องเป็นผู้อ่านพระคัมภีร์ ต้องรักพระคัมภีร์ ต้องอ่านพระคัมภีร์ และต้องพัฒนาตนเองในการเรียนเทววิทยา...ต่อไป ต่อไป

o มองไปข้างหน้าอีก รอจะได้เป็นผู้ช่วยพิธีกรรม ได้สวมเสื้อสุปรีเสื้อขาวสั้นทับเสื้อหล่อ... รอจนจบปีห้า และปีหกผู้ใหญ่ก็ให้ผ่านได้รับพิธีแต่งตั้งเป็นผู้ช่วยพิธีกรรม ใกล้แล้ว ได้เสื้อแบบฟอร์มในพิธีใหม่อีกแล้ว.... อ้าวรออีกปีจะได้อัลบาตัวแรกเป็นสังฆานุกรอีกหนึ่งปี
o ตกลงเป็นเณรมาถึงปีที่ 15 แล้วนะ รออีกแล้ว...จะได้แบบฟอร์มใหม่อีก และได้สวมชุดดัลมาติกา ขั้นนี้แหละต้องเรียกว่าเป็นสังฆานุกร “บวชสังฆานุกร” ต้องสัญญาถือโสดตลอดชีวิต ต้องรับศีลบวช และสัญญาจะนบนอบเชื่อฟังตลอดไป.. เราต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองมากมายเพื่อเหมาะกับหน้าที่หรือที่เรียกว่าตำแหน่งที่ได้รับ ชุดฟอร์มที่ได้รับ เราต้องเจริญชีวิตให้สมกับเป็นสังฆานุกร และเมื่อได้บวชสังฆานุกรก็ทำหน้าที่ต่อไปรอให้ถึงวันนั้น วันบวชเป็นพระสงฆ์....
o โห รอและดำเนินชีวิตมา 17 ปีเต็ม จนพระเจ้าโปรด เพื่อนๆ ก็หายไปเกือบหมด เหลือกันเล็กน้อย เราในที่สุดได้บวชเป็นพระสงฆ์ ได้สวมกาซูลาเป็นเครื่องหมายถึงพระคริสตเจ้า.... เราเป็นดังพระคริสตเจ้า เราต้องมีชีวิตเหมือนพระองค์.... เราต้องทำตนให้สมกับชุดที่เราได้ใส่ได้สวม ชีวิตที่เราได้สวม “สวมพระคริสตเจ้านั่นเอง”

• พ่อเห็นนักบวชก็เหมือนกัน ชุดสำคัญเหลือเกิน

• คนที่แต่งงานก็สำคัญที่ชุดเหลือเกินเหมือนกัน ใส่ใจกันสุดๆ ชุดเจ้าสาว เพื่อนเจ้าสาว เจ้าบ่าว เพื่อนเจ้าบ่าว ฯลฯ

• เอาเป็นว่า พี่น้องที่รัก พ่อเล่ามาเพื่อให้เราได้ไตร่ตรองถึง “อาภรณ์” ที่คริสตชนทุกคนได้สวมในชีวิต ที่นักบุญเปาโลสอนชาวเอเฟซัสและสอนเราทุกคน

• พ่อมั่นใจเหลือเกินว่า
o เราต้องยอมรับความจริง ว่า โดยทางศีลล้างบาป เราได้สวมใส่องค์พระคริสตเจ้า
o เราได้สวมพระคริสตเจ้าทุกคนเลย สวมพระองค์ในชีวิตของเรา
o พ่ออยากให้เราอ่านพระวาจาวันนี้และสรุปได้เลยว่า
o เราต้องภูมิใจและได้ดำเนินชีวิตให้สมกับชุด สมกับชื่อ สมกับพระคริสตเจ้าผู้ประทับอยู่กับชีวิตของเรา

• พี่น้องที่รัก พ่อมั่นใจว่า
o เราคริสตชนต้อง “กล้า” กล้าเจริญชีวิตเป็นประจักษ์พยานถึงพระคริสตเจ้าในชีวิตของเราครับ
o ชีวิตเราต้องสวมใส่ “ความจริงและความชอบธรรม สวมความกระตือรือร้น และมั่นคงในความเชื่อ” นะครับ
o เอาให้เต็มที่เลยครับ คือ เป็นคริสตชนกันให้เต็มที่เลยนะครับ
o จงภูมิใจในเครื่องแบบนิรันดรของเรา คือ “สวมใส่พระคริสตเจ้า” ในชีวิตเรา
o คือว่า...เป็นคริสตชน “ไม่ดีไม่ได้นะครับ”
o เต็มที่เลยนะครับ... ยืดมั่นในความจริงนี้ให้เต็มที่ เครื่องแบบซึ่งหมายถึงมีความรักของพระคริสตเจ้าเป็นอาภรณ์ติดกายตนตลอดไป... และ
o นี่คือชีวิตของเราตลอดไป คือ เรามีพระคริสตเจ้าในชีวิตเรานะครับ...

• อ่านชัดๆอีกที...คำสอนของเปาโลในจดหมายถึงชาวเอเฟซัส เราพบในตอนนี้ มีคำสั่ง 12 “จง” น่าติดตามและปฏิบัติได้จริงๆ ด้วยความใส่ใจครับ
1. จงตักตวงพลังจากพระพลานุภาพของพระองค์
2. จงสวมใส่อาวุธครบชุดของพระเจ้า เพื่อท่านจะยืนหยัดต่อต้านเล่ห์กลของปีศาจได้
3. จงสวมใส่อาวุธครบชุดของพระเจ้า เพื่อจะต้านทานทุกสิ่งได้ในวันเลวร้าย และยืนหยัดอยู่ได้จนถึงที่สุด
4. จงยืนหยัดมั่นคง
5. จงคาดสะเอวด้วยความจริง
6. จงสวมความชอบธรรมเป็นเสื้อเกราะ
7. จงสวมความกระตือรือร้นที่จะประกาศพระวรสารแห่งสันติเป็นรองเท้า
8. จงถือความเชื่อเป็นโล่ไว้เสมอ เพื่อใช้ดับธนูไฟของมาร
9. จงใช้ความรอดพ้นเป็นเกราะป้องกันศีรษะ
10. จงถือดาบของพระจิตเจ้าคือพระวาจาของพระเจ้าไว้
11. จงอธิษฐานภาวนาอยู่เสมอ
12. จงตื่นเฝ้า อย่าท้อถอยที่จะวอนขอเพื่อบรรดาผู้ศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย